หมวดเนื้อหา:
คำกล่าวของชายชราทำให้เด็กหนุ่มหยุดคิด ตั้งแต่ที่เขาได้มาอยู่ที่นี่วินก็ต้องเจอกับเรื่องที่หน้าปวดหัวเกือบทุกวัน โดยเฉพาะตอนที่เขาได้ออกมาจากหมู่บ้านของพวกเมเปิ้ล ‘เราก็แค่ต้องการใช้ชีวิตใหม่ให้สนุก ชีวิตที่เราไม่เคยได้ใช้ในโลกใบเดิม’
ชายชรานั่งลงข้างเด็กหนุ่ม “ข้าเคยเห็นคนแบบเจ้ามาเยอะ แต่สวนใหญ่คนแบบเจ้า”
ผู้อวุโสทำท่าทางนึกคำก่อนที่จะกล่าว “ไม่ค่อยได้ตายดีสักเท่าไร”
ท่าทางที่สงใส่ประกอบกลับการเลิกคิ้วอย่างสงใสทำให้ชายชรากล่าวความในใจอย่างไม่คิดที่จะปิดบัง “ข้าเคยมีสหายคนนึง มันเป็นคนที่มีแววตา ท่าทางคล้ายกับเจ้า หากแต่สุดท้ายแล้วมันกลับต้องตายอย่างหน้าอดสูอย่างที่สุด”
“ชายคนนั้นตายอย่างไรครับ”
สิ้นคำกล่าว ชายชราพลันมองขึ้นไปบนท้องฟ้าราวกับว่าจะรำลึกความหลังที่ผ่านไปนานแสนนาน “เพื่อนของข้านั้นเป็นคนที่ทะเยอทะยาน มันต้องการจะเป็นผู้ยิ่งใหญ่ มันศึกษาทั้งพลังเวทย์ และการปกครองต่างๆ แต่ทว่าในที่สุดมันก็ต้องตายอย่างอนาถ”
“แล้วทำไมถึงคิดว่าผมคล้ายกับชายคนนั้นล่ะครับ”
ชายชรายิ้มก่อนที่จะตอบ “ก็อย่างที่เคยบอกเจ้าไป ทั้งสีหน้าและท่าทางของเจ้ามันช่างคล้ายยิ่งนัก” การเวลาเป็นสิ่งที่โหดร้าย
เด็กหนุ่มตัดสินใจละสายตาออกจากชายเบื้องหน้า ก่อนที่เขาจะกวาดตามองหาที่คุมขังของโจรร้าย ลูกกลับบ้านจะล่วงรู้ความคิดของเด็กหนุ่ม ชายชราโดนนำโดยที่ไม่เหลียวหลังพร้อมกับร่างของเด็กหนุ่มเดินตามไปไม่ห่าง
บ้านไม้ขนาดไม่ใหญ่มากนักสภาพจะพังไม่พังแหล่ ทำให้เขาอดเสียวสันหลังไม่ได้ ทุกย่างก้าวที่เดิมมีเสียงไม้ส่งเสียงอี๊ดอ๊าดราวกับว่ามันจะถล่มลงมาได้ทุกเวลา เขาเดินตามผู้อาวุโสไปโดยมองสำรวจรอบๆบริเวณไปด้วย วินไม่คิดเลยว่าผู้อาวุโสกับพวกชาวบ้านนี้จะสามารถทำห้องขังไว้ขังพวกโจร
ลูกกรงไม้ขนาดไม่ใหญ่มากนักหากมองดูดีๆแล้วคุณภาพแบบนี้เกรงว่าคงเป็นพวกชาวบ้านสร้างกันเอง พวกโจรบ้างก็นอนบ้างก็มองๆมือของพวกมันถูกเวทพฤกษาของอาโออิพันธนาการไว้แน่น แม้ว่ามันจะทำท่าทางไม่พอใจ บังก็กัดฟันกรอดด้วยความโกรธแค้น มองเราจบว่าจะกินเลือดกินเนื้อ
“จำไว้ไอ้เด็กเวร ถ้าพวกข้าออกไปได้แกจะต้องเจอดีอย่างแน่นอน” ชายคนหนึ่งกล่าวด้วยท่าทางดุร้ายแต่มันก็ต้องแปลกใจ เนื้อด้วยคำพูดที่ดุร้ายแต่กลับไม่ได้ทำให้เด็กหนุ่มตรงหน้าสนใจมันแม้แต่นิดเดียว
“อย่าเป็นพวกหมาเห่าใบตองแห้งสิครับ คนเราก่อนที่จะพูดอะไรก็ต้องดูก่อนว่าเราทำได้หรือเปล่า”
วืนหยุดก่อนที่จะมองไปยังกลุ่มโจรอย่างเหยียดหยาม “แล้วดูสภาพทุกคนสิสภาพแบบนี้จะมาทำร้ายผมอย่างงั้นเหรอ มันคงเร็วไป”
”ใช่แล้ว พวกเจ้าลองคิดดู เวทมนตร์ของผู้เจ้าไม่สามารถเทียบเทียมกับเด็กหนุ่มผู้นี้ได้หรอก สู้กันตัวต่อตัวก็มีแต่จะเอาชีวิตไปทิ้งเสียเปล่า ดังนั้นเจ้าจงก้มหน้ารับชะตากรรมเสียเถิด หลังจากนี้ข้าจะพาคนจากอณาจักรมารับตัวพวกเจ้าเพื่อให้พวกเจ้าได้ไปชดใช้ความผิด” ชายชรากล่าวสำทับ
“พวกขุนนางอย่างงั้นเหรอไอ้แก่ ต่อให้พวกข้าจะตายพวกข้าจะไม่ยอมก้มหัวให้พวกมัน”
โจรคนหนึ่งกล่าว ก่อนที่มันจะพุ่งตัวใส่กรงไม้อย่างแรง ศีรษะของมันเต็มไปด้วยเลือดสีแดงฉาน แต่มันกลับไม่หยุดมันกระโจนร่างเข้าหาวิน พร้อมกับใช้ปากที่เหลือกัดเด็กหนุ่มเรากับสุนัขป่า
การตัดสินใจของชายเบื้องหน้าทำให้เด็กหนุ่มไม่ทันเคลื่อนร่างหลบ วินผนึกพลังเวทไว้ช่วยป้องกันแขนไม่ให้รับบาดเจ็บ แผนที่เขาจะดีดร่างออกห่าง
“จะยอมตายหรือเป็นนักโทษ เอาเถอะ ส่วนค่านั้นหากจะให้ยอมคุกเข่าต่อพวกขุนนางข้ายอมตายเสียดีกว่า” ชายหนุ่มท่าทางห้าวหาญไม่กลัวฟ้าไม่เกรงดินกล่าว ก่อนที่จะอ้าแขนกว้าง
“ทุ่งสังหารฆ่าเสีย”
“ไม่ได้หรอกครับ ทุกสิ่งทุกอย่างผมอยากให้เป็นหน้าที่ของคนที่จะตัดสินพวกคุณ ผมไม่สามารถตัดสินทุกคนได้ ถ้าหากผมตัดสินทุกคนด้วยความชอบและความเกลียดของผมเองมันก็ไม่ต่างกับศาลเตี้ยหรอกครับ คุณกลับไปอยู่ ในกรงขังดีกว่าครับ”
“เด็กอย่างพวกแกจะไปรู้อะไร คนที่มีพลังมากมาย พูดแกมีพลังเวทย์มากกว่าพวกเรามีทุกสิ่งทุกอย่างดีกับพวกเรา พวกเราใช้ชีวิตแสนยากลำบาก”
เขาได้มองลึยความเกลียดชัง วินผนึกพลังทั้งหมดแล้วชกใส่ชายเบื้องหน้าอย่างแรงทำให้ร่างกายของมันลอยไปติดผนัง “ผมไม่รู้หรอกว่าพวกคุณ จะลำบากขนาดไหน ผมไม่รู้หรอกว่าพวกคุณเจออะไรกันมา แต่สิ่งที่ผมรับไม่ได้มันก็คือการที่พวกคุณทำร้ายพวกชาวบ้านและเด็ก ๆ ตั้งหาก พวกคุณมีลูกมีเมีย หรือไม่อาจจะไม่มีครอบครัว ทุกคนอาจจะไม่เข้าใจแต่ว่าสิ่งที่พวกคุณทำมันโหดร้ายเกินไป”
“เหตุร้ายอย่างนั้นหรอ เป็นโรคที่ปลาใหญ่กินปลาเล็ก อ่อนแอก็ต้องถูกกำจัด “
ให้แข็งแกร่งต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่เข้าใจความหมายแบบนี้หรือไม่เจ้าหนู หากอยากได้สิงใดก็ต้องฆ่าฟัน และแย่งชิงเพื่อจะได้สิ่งที่พวกข้าต้องการ”
ถึงจะมีกำลังมากแค่ไหนก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงโลกใบนี้ได้” ชายชรากล่าวสำทับคำพูดของโจร แต่เมื่อเขาเห็นท่าทางไม่พอใจของเด็กหนุ่มทำให้เขาหยุดปาก
วินมองทุกคนที่อยู่รอบ ๆ บริเวณก่อนที่จะสูดหายใจและกล่าวออกมาอย่างมั่นใจและแน่วแน่ “ถ้ายังนั้นผมจะเป็นคนเปลี่ยนแปลงโลกใบนี้เอง“
คำกล่าวที่ออกมาจากปากของเด็กหนุ่มตรงหน้านั้นทำให้ทุกคนที่อยู่รอบ ๆ บริเวณหยุดกล่าว บ้าง
อยากจะหัวเราะออกมาดัง ๆ บ้างก็ยิ้มอย่างขำขันนกับความคิดของเด็กหนุ่ม ทว่าเมื่อพวกเขารู้สึกถึงจิตสังหารของชายเบื้องหน้าทำให้ทุกคนต้องหุบปากเงียบ
ท่าทางที่ไม่หวั่นเกรงทำให้ผู้อวุโสคนเดียวในที่แห่งนั้นต้องกืนน้ำลายอย่างยากลำบาก “เอาเถอะ วันนนี้ข้าว่าเจ้าคงเหนื่อยมากแล้ว เจ้ากลับไปนอนกับเพื่อนของเจ้าเสียเถอะ ส่วนเรื่องของเจ้าพวกนี้เจ้าไม่จำเป็นต้องใส่ใจอีก เดี๋ยวที่เหลือข้าจะจัดการเอง”
หลังจากสิ้นคำกล่าวเด็กหนุ่มจึงละสายตาออกจากบริเวณ วินเดินทอดน่องออกมาจากบ้านไม้หลังเก่า ก่อนที่เขาจะก้าวขาออกมาทางตาของเด็กหนุ่มเหลือบไปเห็นเด็กสาวผมฟ้าที่ยืนมองต้นไม้อยู่เพียงลำพัง เขาตัดสินใจย่องเข้าไปอย่างเงียบเชียบ ก่อนที่จะสุ่มเสี่ยงขึ้นทำให้เด็กสาวหลุดจากภวังค์
ล ลินหันขวับมามองก่อนที่จะทักขึ้น “ยังไม่นอนอีกหรอวิน”
“ฉันต้องหากที่ต้องถามเธอ มายืนทำอะไรตรงนี้แค่คนเดียว คิดอะไรอยู่อย่างนั้นหรอ บอกฉันได้นะ”
สายลมที่พัดผ่านทำให้ใบไม้ร่วงใส่ผมสีฟ้าของเด็กสาว ลินมีท่าทางขุ้นคิดก่อนที่หล่อนจะเอ่ย “ฉันเป็นตัวถูกหรือเปล่า เมื่อวานนี้ ระหว่างการต่อสู้หลังหวยของฉันมันมีไม่พอ”
“เรื่องของเธอมันใช้สำหรับการรักษานี่นา ไม่ใช่สายต่อสู้ เพราะฉะนั้นมันก็ไม่แปลกหรอกที่เธอจะมีพลังเวทย์ไม่พอในสถานการณ์แบบนั้น ให้พูดตรงๆการโจมตีเธอก็เป็นคนป้องกันด้วย ธกส”
เด็กหนุ่มนำมือไปแตะบ่าเด็กสาวพลางจ้องตาของลิน แววตาที่แสดงถึงความกังวลที่ปิดไม่มี ทำให้เขารีบหาคำพูดเพื่อมาใช้กับเด็กสาวตรงหน้า “ไม่ต้องห่วงหรอกถ้าเกิดอะไรขึ้นฉันจะเป็นคนปกป้องเธอเอง”
สิ้นคำกล่าว เด็กหนุ่มพลันรู้สึกถึงจิตสังหารที่โผล่ขึ้นมาด้านหลัง “อย่างงั้นหรอ นายจะปกป้องแต่ลินอย่างนั้นสินะ”
วินหันหลังขวับทำให้เขาได้พบเจอกับอาโออิกับจีน่าที่มองกำลังมองตรงมา เมื่อเขาเห็นดังนั้นวินจึงคิดขึ้นมาในใจ ‘นี่อย่าบอกนะว่า’
ประกอบกับท่าทางลุกลี้ลุกลนของเด็กสาวผมฟ้าทำให้เด็กหนุ่มรู้ได้ในทันที “นี่เป็นแผนของใคร”
“จีน่ากับอาโออิ ฉันขอโทษนะ”
ทั้งสองสาวเพื่อนๆเข้ามาเช็ดตัวเด็กหนุ่มก่อนที่จะคุณต๋อยก้าวเท้าเข้ามาใกล้ ก่อนที่วินจะเคลื่อนร่างหนีเขาพลันรู้สึกได้ว่าพลังเวทของเขานั้นค่อย ๆ หายไปอย่างช้า ๆ ทำให้วินเหลือบห่างตาไปมองลิน “ไหนบอกว่าเป็นแผนของจีน่ากับอาโออิไง นี่เธอก็ร่วมมือด้วยหรอเนี่ย”
“ฉันถูกบังคับต่างหาก”
เด็กหนุ่มมองท่าทางที่แสดงความเสียใจแต่น้ำเสียงของหล่อนกลับไม่ได้เป็นอย่างนั้นแม้แต่นิดเดียว ความจริงแล้วถ้าเขาต้องการขัดขืนมันก็ทำได้แสนง่ายแต่ไหนไหนก็ไหนไหนแล้ว วินจึงตะัดสินใจปล่อยเลยตามเลย เขาค่อยๆยกมือแสดงท่าทางยอมแพ้ก่อนที่จะถามทั้งสามสาว
“แล้วพวกเธอต้องการอะไร ทำไมถึงทำกับฉันแบบนี้”
“อยากเห็นสีหน้าพ่ายแพ้ของนาย” อาโออิกล่าว
แต่เขาก็รู้ดีว่าความจริงแล้วพวกสาวๆต้องการให้เขาได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ ดังนั้นแล้วเด็กหนุ่มจึงตัดสินใจไม่ขัดขืน วินถูก 3 สาวลากเข้าไปในห้องโดยที่มีเวทพฤกษา ของเด็กหญิงผมน้ำตาลมัดแขนมัดขาไว้
หลายวันต่อมาคนจากอาณาจักรไได้มารับตัวพวกโจรไป ส่วนพวกวินหลังจากนั้นก็ช่วยพวกชาวบ้านปลูกพืชผักผลไม้ รวมทั้งสร้างที่อยู่อาศัยใหม่ให้กับพวกชาวบ้าน ระหว่างนั้นคุโระและชิโระได้เล่นกับพวกเด็กในหมู่บ้านอย่างมีความสุข
ทุกเช้าลินตื่นขึ้นมาทำอาหารรสชาติเลิศรส กลิ่นหอมของอาหารทำให้พวกชาวบ้านมามุงดู หลังจากนั้นเธอก็กลายเป็นแม่ครัวจำเป็นของหมู่บ้านนี้ เดิมทีพวกเขากะว่าจะอยู่ที่นี่เพียงแค่ 4-5 วัน แต่ว่ามันก็กลายเป็น 2 สัปดาห์
เวลาที่ผ่านไปจนถึงวันที่พวกเขาต้องเดินทางออกจากหมู่บ้าน พวกชาวบ้านได้มาส่งพวกวิน หลังจากนั้นพวกเขาจึงออกเดินทาง
อีกฝั่งของมิติที่อยู่เบื้องล่างจากพื้นโลกไปไกลแสนไกล
ชายหนุ่มนัยน์ตาสีแดงร่างกาย เปอะไปด้วยโลหิต มันตัดสินใจกวาดตามองซากศพที่กองพะเนินเทินทึกอยู่เบื้องหน้า “การที่ข้าทำแบบนี้มันคงเป็นสิ่งที่ช่วยยืนยันได้แล้ว เมื่อความแตกต่างของพลังของพวกเท่ากับของข้ามันต่างกันหรือไม่”
“การที่เจ้าสังขารแค่พวกระดับ b หรือ c ได้อย่างง่ายดายมันไม่ได้เป็นข้อยืนยันอะไรทั้งสิ้นว่าเจ้าแข็งแกร่งจริงๆ แต่ว่าไหนๆก็ไหนๆแล้วพวกข้าจะยอมรับการเจรจาในครั้งนี้”
ชายหนุ่มนัยน์ตาสีแดงยกยิ้ม เย็น ๆ “ข้าบอกพวกเจ้าตั้งแต่แรกแล้ว ถ้าอย่างนั้นเราก็มาเริ่มกันเลย”
ก่อนที่เขาจะเอ่ยจบ ชายหนุ่มพลันรู้สึกถึงใบดาบเย็นๆที่แทงทะลุร่าง โรคหิดของเขาก็เซ็นไปรอบ ๆ ก่อนที่เสียงเย็นๆที่แสนคุ้นเคยจะดังขึ้น
“เจ้าประเมินพวกเราต่ำไป”
ทางฝั่งมิติของโลกเบื้องบน
ชายหนุ่มหัวหน้ากลุ่มของชาวต่างมิติมองภาพด้วยหน้าอย่างตกตะลึง เขาไม่คิดเลยว่าการรบครั้งนี้พวกเขาจะแพ้อย่างหมดรูป กองกำลัง 1 ใน 3 ส่วนถูกทำลายย่อยยับพินาศสิ้น เหลือแต่พวกหัวหน้ากลุ่มที่สามารถหนีรอดออกมาได้
“ไม่คิดเลยว่าเผาเบื้องล่างกับเผาเบื้องบนจะจับมือเป็นพันธมิตรกัน” ชายหนุ่มมองไปรอบ ๆ ก่อนที่อายะจะกล่าวสำทับ
“ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปมาก ข้อมูลพวกเราเคยถ่ายมามันไม่เหมือนเดิมเลย ความจริงแล้ว 2 เผ่านี้ทั้งเผ่าปีศาจแล้วก็เผาเทพไม่น่าจะร่วมมือกันได้”
อาเล็กซ์มองแผนที่ในหน้าจอด้วยความเข้มเครียด “พวกเราต้องถอยกลับไปก่อนแล้วค่อยหาวิธีอื่น ต่อให้พวกเราจะยึดโลกมนุษย์ได้ก็ตาม แต่ว่าถ้าพวกเราไม่สามารถต่อสู้กับเผ่าเทพแล้วก็มาได้ก็คงไม่มีประโยชน์อะไร”
ใช่หัวหน้ากลุ่มชาวต่างมิติทำหน้าเข้าใจก่อนที่จะเรียกประตูมิติ ‘ข้าขอฝากพวกเจ้าไว้ก่อน’
- เข้าสู่ระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็น