หมวดเนื้อหา:
ผ่านไปสักพักไบรท์ก็พบว่าบาดแผลของเขานั้นหายสนิตราวกับว่าแผลนั้นไม่เคยเกิดขึ้นกับร่างกาย เขาจึงหันไปมองการต่อสู้ของสไลม์กับหมียักษ์ หากแต่การต่อสู้ที่เขาอยากจะพบนั้นมันดันสิ้นสุดไปเสียแล้ว
ไบรท์อ้าปากค้างกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น “อะไรกันเนี่ย”
เขาลุกมองภาพตรงหน้าที่มีสไลม์ตัวสีฟ้ากำลังกินหมีตัวใหญ่ยักษ์อย่างช้า ๆ เขาเบื่อนหน้าหนีและหันมามองอายูมิที่ดูไม่แปลกใจกับภาพตรงหน้า ไบรท์อยากจะถามหญิงสาวตรงหน้าเสียจริง ๆ ว่าเธอนั้นกล้าเลี้ยงตัวแบบนี้ได้อย่างไร หากแต่เขาก็กืนคำพูดลงคอ ผ่านไปไม่นานอายูมิก็พูดกับไบรท์
“ฉันขอดูหน้าต่างสถานะหนอ่ย”
“ได้สิ ไม่มีปัญหา” ไบรท์พูดพลางให้อายูมิดูหน้าต่างสถานะ หลังจากนั้นพวกเขาก็เดินออกจากที่แห่งนั้นทิ้งไว้เพียงมอนสเตอร์หมียักษ์ที่ถูกสังหารไว้เบื้องหลัง
หลังจากที่ไบรท์กับอายูมิได้เดินทางออกไป จู่ ๆ ก็มีกลุ่มคนจำนวนมากมายังที่แห่งนี้ พวกเขามองภาพเบื้องหน้าอย่างโกรธแค้น จู่ๆ หนึ่งคนในกลุ่มก็กล่าวขึ้นมาอย่างโกรธแค้นพร้อมกับมองภาพมอนสเตอร์ที่ถูกสังหาร
“ใครวะมันกล้ามาจัดการมอนสเตอร์ที่พวกเราอุส่ารวบรวมมาให้ผู้เล่นใหม่”
ชายไว้หนวดหันไปมองยังผู้ที่ดูท่าทางเป็นหัวหน้ากลุ่ม “นั่นสิลูกพี่ พวกเราอุส่าล่าพวกมันมาอย่างยากลำบาก จู่มันก็มาแย่งพวกเรา”
“คนที่ล่าไปน่าจะได้ประสบการณ์เยะแน่เลยลูกพี่” ชายอีกคนกล่าวเสริม
สิ้นคำกล่าวพชายที่เป็นหัวหน้ากลุ่มก็พูดขึ้น “ตามหาพวกมันให้เจอแล้วฆ่าพวกมันให้เหลือเลเวลสูญ”
“โอ้”
ตัดกลับมาทางฝั่งของพวกไบรท์
“เสียงอะไรน่ะ” ไบรท์กล่าวถามหญิงสาวที่เดินอยู่เบื่องหน้า เขาพบว่าตอนนี้ความเร็วของไบรท์นั้นสามารถตามอายูมิได้ทันแล้ว อายูมิได้ยินอย่างนั้นเธอจึงหยุดฝีเท้าและหันมามองไบรท์
“เสียงของคนที่จะมาตามล่าพวกเราไงล่ะ”
ไบรท์ได้ยินอย่างนั้นเขาจึงมองอายูมิอย่างตั้งคำถาม “บ้าหรอ พวกเราไปทำอะไรให้ใครล่ะถึงจะโดนตามฆ่า”
อายูมิส่ายหัวอย่างเอือมระอาพร้อมกับหันไปมองป่าเบื้องหน้า “นายนี่นะ ก็มอนสเตอร์ที่นายไปฆ่าซะหมดป่าไงละ”
“ไอ้หมียักษ์พกวนั้นน่ะหรอ ฉันไปถึงมันก็เจ็บหนักกันอยู่แล้วไม่ใช่หรอ หรือว่า”
“ใช่แล้ว มันคงจะถูกล่ามาก่อนแล้ว ทีนี้นายก็ไปจัดการฆ่ามันซะเรียบไง” อายูมิหยุดที่ทางสามแยกหลังจากนั้นเธอก็พาไบรท์เดินเข้าไปทางซ้าย และให้พวกสไลม์แยกย้ายไปทางอื่น
“ถ้างั้นพวกเราก็ต้องหนีพวกมันไปหรอ”
อายูมิหยุดมองไบรท์และพูดอย่างไม่พอใจ “ทำไมเราต้องหนีด้วย เราก็แค่ไปออกล่ามอนสเตอร์ก็แค่นั้น ถ้าใครมาขวางเราก็จัดการมันก็สิ้นเรื่อง”
สิ้นคำกล่าวของอายูมิ ไบรท์ก็ชูนิ้วให้อายูมิอย่างถูกใจกับคำตอบ “ใช่ฉันคิดเหมือนเธอ ถ้างั้นฉันก็ต้องทำให้เลเวลฉันอับให้มากกว่านี้ใช่ไหม”
“ใช่ ฉันถึงพานายมาในป่าที่ลึกรับที่สุดในเมืองเริ่มต้นยังไงล่ะ ฉันว่าแค่หนึ่งเดือนในเกม เลเวลของพวกเราน่าจะอับอย่างเก้ากระโดดเลยหล่ะ ถ้าฉันคิดไม่ผิดฉันน่าจะเลเวลประมาณยี่สิบห้า ส่วนนายอาาจะได้เลเวลยี่สิบเลยนะ”
“จริงดิ ถ้างั้นก็ดีน่ะสิ”
ไบรท์กับอายูมิเดินทอดน่องไปสักระยะไบรท์จึงชวยเธอคุยอีกครั้ง “แล้วเป็นไงบ้างหน้าต่างสถานะของฉัน”
“ฉันดูเรียบร้อย เดี๋ยวพวกเราหาที่พักได้แล้วพวกเราค่อยคุยกันก็แล้วกัน”
ผ่านไปไม่นานอายูมิก็ยุ่ดเดิน ตอนนี้รอบ ๆ ของพวกเขาาเต็มไปด้วยต้นไม้ขนาดไม่ใหญ่ไมากนัก ข้างหน้าของอายูมิมีต้นไม้ขนาดใหญ่ ตรงกลางลำต้นมีแสงสีฟ้าปรากฏขึ้นพอไบรท์มองดูดีดีเขาจึงพบว่าเจ้าสิ่งนั้นมัน
มีรู้ร่างคล้ายกับคริสตัลทำให้ไบรท์มองงมันอย่างประหลาด
อายูมินั่งลงใกล้ ๆ ต้นไม้และพูดขึ้น “ถ้าตอนกลางคินเราอาศัยอยู่ที่นี่เราก็ไม่ต้องเป็นห่วง เพราะพวกมอนสเตอร์จะไม่เข้ามายุ่งในบริเวณนี้”
“ทำไมล่ะ” ไบรท์เดินไปมองคริสตัลที่ส่งแสงอยู่ไม่ห่าง
“ฉันไม่รู้เหมือนกัน แต่ว่าสิ่งที่ฉันแน่ใจถ้าเราอาศัยอยู่ที่นี่พลังกายและเลือดของเราจะฟื้นฟูน่ะ เวลาฉันเข้ามาในป่าแห่งนี้ ตอนกลางคืนฉันก็จะมาอาศัยอยู่ที่นี่แหละ มันช่วยป้องกันมอนสเตอร์แล้วก็ช่วยทำให้ค่าสถานะเพิ่มเท่าเดิม”
ไบรท์มองอายูมิอย่างไม่ยากจะเชื่อสายตา ก่อนที่เขาจะถามเธอต่ออายูมิก็กล่าวขึ้น “ส่วนเรื่องออกจากเกมไม่ต้องเป็นห่วง ฉันคิดเอาไว้แล้วล่ะ”
“ว่ามาเลย” ไบรท์พูดขึ้น
“เอาไว้ให้นายเลเวลอับจนถึงเลเวลสิบพวกเราค่อยกลับเข้าเมืองกัน”
“แล้วมันจะไม่มีปัญหาหรอ” ไบรท์ขมวดคิ้ว เห็นว่าตอนแรกอายูมิจะอยู่ที่นี่หนึ่งเดือนทว่าตอนนี้หญิงสาวตรงหน้ากลับเปลี่ยนใจเสียดื้อ ๆ
“ก็ระหว่างทางที่ฉันได้ดูข้าสถานะของนายทำให้ฉันรู้ได้ทันทีว่านายเป็นผู้เล่นเกมแบบไหน”
อายูมิหยุดสักพักก่อนที่จะกล่าวกับไบรท์ “ถ้าฉันจะสรุปง่าย ๆ ผู้เล่นส่วนใหญ่มักจะ
ยึดติดกับเลเวล แต่ว่าถ้าเราพัฒนาทักษะกับเลเวลไปพร้อมกันล่ะก็ผลที่ได้ก็คือ”
- เข้าสู่ระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็น