หมวดเนื้อหา:
เคยมีคนเคยกล่าวไว้ว่า หนีเสือปะจระเข้ สำหรับไบรท์ที่ไม่ค่อยเก่งเรื่องพวกนี้ เขาก็ไม่ค่อยจะเข้าใจคำกล่าวคำนี้สักเท่าไร ทว่าวันนี้สำหรับไบรท์ตอนนี้ไบรท์เริ่มเข้าใจมันเป็นอย่างดีแล้ว หลังจากที่เขาเข้ามาในดันเจี้ยนแห่งนี้ ไบรท์ก็ได้เจอกับสัตว์อสูรในเกมมากมาย แถมระดับของพวกมันยังสูงมาก ๆ อีกด้วย ขนาดอายูมิกับเทพแห่งดาบหรือก็คือยูกิที่เล่นเกมมานานกว่าเขายังไม่สามารถต่อสู้ได้ด้วยง่าย นับประสาอะไรกับไบรท์ที่เพิ่งเคยเล่นเกมออนไลน์แนวนี้
ความจริงการบุกดันเจี้ยนที่มีความอันตรายมาก ๆ จำต้องหาสมาชิกที่มีความแข็งแกร่งและระดับหรือเลเวลที่เท่ากันมาช่วยกันบุก แต่สำหรับคนอย่างอายูมิและเทพแห่งดาบกับไม่ค่อยจะสนใจเรื่องนั้น
“ถ้าเป็นแบบนี้พวกเราจะกลับเมืองได้ยังไง” ไบรท์ถาม แต่กับไม่มีเสียงงของเพื่อนของเขาตอบ อายูมิยังนอนอยู่บนหลังตัวของดารูกะเฉกเช่นเดิม ส่วนเทพแห่งดาบยังนั่งจ้องมองดาบของตนเองโดยที่ไร้จุดหมาย
“เจ้าโง่ ไม่เห็นต้องถามเลย สถานการณ์แบบนี้พวกเรานะไม่มีหวังที่จะกลับไปยังเมืองเริ่มต้นได้หรอก แต่ว่าข้ามีวิธีดีดีให้เจ้าไปใช้พิจารณาเจ้าสนใจหรือไม่”
ดารุกะกล่าวออกมา ทำให้ไบรท์มองอย่างคาดหวัง “ว่ามา ขอแบบไม่ใช่ให้พวกฉันไปฆ่าตัวตายก็เพียงพอ”
ดารุกะยิ้ม “ข้าจะบอกว่ามันมีแค่วิธีเดียว ก็คือให้พวกเจ้ายอมโดนมอนสเตอร์จัดกินเสีย เท่านี้เจ้าก็จะได้กลับไปยังเมืองของพวกเจ้า”
ไบรท์ลุกขึ้น ก่อนที่จะเตะตัวของดารุกะอย่างแรง ทำให้หมาป่าหนุ่มกับอายูมิเงยหน้าขึ้นมามอง ดารุกะกำลังจะด่าไบรท์ แต่อายูมิกลับกล่าวเสียก่อน
“ทำอะไรของนาย ฉันจะนอนรู้ไหมเนี่ย อย่ามารบกวนเวลานอน”
ไบรท์ฉุน “เออคือ นี่มันเวลาเล่นเกมนะครับพี่ ถ้าคุณพี่อยากจะนอนขนาดนั้นทำไมไม่ออกจากเกมไปเลยล่ะครับ’
“นายไม่รู้หรอเพื่อน” ยูกิหรือเทพแห่งดาบถามทำให้ไบรท์มองอย่างสงสัย
“เกมบ้านี่ เป็นเกมที่หากใครเข้ามาในดันเจี้ยนแล้วจะไม่สามารถถอนตัวได้กลางคัน หรือว่าหากจะออกจริง ๆ ก็มีวิธี อย่างแรกก็คือให้มอนสเตอร์สังหาร อย่างที่สองก็คือยอมฆ่าตัวตายไป แต่ว่าวิธีที่สองจะต้องยอมเสียเลเวลสองเท่า แค่นั้นก็จะสามารถออกจากเกมได้อย่างสบายแล้ว”
ไบรท์ยิ้ม “ถ้าหากเสียเลเวลสองเท่าแค่อย่างเดียว แล้วสมบัติส่วนใหญ่จะถูกหักไปด้วยหรือปเปล่า”
“ถูกหักด้วยสิวะเพื่อน นายไม่น่าจะถามเรื่องแบบนี้เลย” ยูกิกล่าว ก่อนที่จะหันไปมองยังแท่นประหลาดที่ตั้งอยู่ไม่ห่าง
“นายคิดว่าไง พวกเราจะออกไปต่อสู้กับพวกมอนสเตอร์ที่รอตืบเราอยู่ด้านนอก หรือว่าเราจะอยู่ในนี้ยอมเตียมตัวเป็นอาหารให้กับหัวหน้าดันเจี้ยแห่งนี้ ถ้าพวกเรายอมพวกเราก็จะไม่ตาย แต่ถ้าหากพวกเราไม่ยอมพวกเราก็จะมีสภาพไม่ต่างกันนักหรอก”
“การที่มากับพวกนายนี่มันไม่มีข้อดีเลยจริง ๆ ว่าแต่ต่อให้พวกเราอยากจะออกไปพวกเราก็คงไม่สามารถทำได้แล้วไม่ใช่หรือ นั่นก็เพราะว่าตั้งแต่ที่พวกเราเข้ามาที่นี่พวกเราโดนอาณาเขตบางอย่างผนึกทำให้พวกเราไม่สามารถออกไปได้ แบบนี้ก็คงต้องเตียมตัวตายสถานเดียว”
ไบรท์กล่าวอย่างท้อแท้ ก่อนที่จะมองยังดารุกะ “แล้วนายจะเอาไง จะยอมตายแล้วให้ระดับลดยังงั้นหรอ”
ดารุกะพยักหน้า “เวลาข้าตาย ข้าก็จะกลับไปเกิดพร้อมกับเจ้า นั่นก็เพราะว่าพวกเราได้ทำสิ่งนั้นด้วยกันแล้ว”
อายูมิยิ้ม “หา พวกนายอย่าบอกนะว่า พวกนาย”
ไบรท์ทำหน้าเบ้ ก่อนที่จะกล่าว “อย่าคิดอะไรประหลาดยายสาววาย ฉันรู้นะ”
“ฉันคิดอะไร” อายุมิลุกขึ้นนั่ง ก่อนที่จะค่อย ๆ มองยังสถานที่รอบ ๆ
“นี่มันใจกลางดันเจี้ยนเลยนี่นา ใครช่างเป็นคนนำทางมาหาเรื่องตายชัด ๆ เลย ถ้าแบบนี้รอหัวหน้าดันเจี้ยนตื่นขึ้นมาพวกเราก็ตายแล้ว”
สิ้นคำกล่าว จู่ๆ ก็เกิดแสงขนาดใหญ่รอบ ๆ ห้องก่อนที่จะปรากฏมอนสเตอร์ที่มีขนาดเล็ก ๆ ในห้วของทุกคนมีเสียงของระบบดังขึ้นพร้อมกันในทันที
:”ผู้เล่นเจอกับราชินีแมงมุมดาราทูร่า ระดับ 100 ค่ะ”
สิ้นเสียงทุกคนก็กืนน้ำลายลงคอ
ดาราทูร่าค่อย ๆ เงยมองหน้าศัตรูของนาง ก่อนทีจะกล่าว “พวกแกเตรียมตัวตาย
บทที่ 86 สำรวจ 2
พยาแมงมุมยักษ์มองเหยื่อของตนก่อนที่จะกล่าว “ไงไอ้พวกมนุษย์ชั้นต่ำ พวกแกเตียมตัวตายหรือยัง ข้า ไม่สิฉันมีทางเลือกให้พวกแกอยู่หลายทาง”
“กี่ทางหรอครับพี่” ไบรท์กล่าวถามกลับไปทำให้ทาราทูล่าไม่ค่อยจะพอใจนัก
“ฟังให้จบก่อนสิ ถึงจะบอกว่าหลายถามก็เถอะ แต่ว่าที่จริงมันก็มีไม่กี่ทางหรอก ประ มาณสามทางได้ ทางแรก พวกแกก็ฆ่าตัวตายกันได้เลยตามใจชอบ คือแบบว่าอยากจะตายตอนไหนก็ตาม อย่างที่สองก็คือเข้ามาแล้วต่อสู้กับข้า ไม่สิฉันแล้วค่อยตาย ส่วนอย่างที่สามก็ให้ฉันช่วยฆ่าให้”
ไบรท์ถอนหายใจ “เลเวลหนึ่งร้อยเลยหรอ หมดหวังที่จะสู้เลยนะ”
“มันก็ไม่แน่หรอก” เทพแห่งดาบกล่าวแย้ง
“ฉันว่าถ้าใช้หัวสักหน่อยคงหาทางออกได้แน่ ๆ ว่าแต่ใครมีแพนดีดีบ้าง”
ไบรท์กับอายุมิสั่นหน้า พวกเขามองราชินีแมงมุมที่ไม่มีท่าทางคุกคาม ทาราทูล่ายืนอยู่เช่นนั้นท่าทางของมันไม่เหมือนกับจะมาล่ามนุษย์หรือเพลเยอร์ที่ยืนอยู่
ไบรท์หันไปมองอายุมิที่ยืนอยู่ หญิงสาวมองแมงมุมตัวสีดำขนาดใหญ่ก่อนที่จะเดินตรงเข้าไปหา ทาราทูล่ามองหญิงสาวตัวจิ๊ดริดทึ่เดินเข้ามา ก่อนที่จะกล่าวถาม
“มีอะไรยังงั้นหรอ หรือว่าจะให้ฆ่าสังหาร”
อายุมิสั่นศีรษะ “ไม่ไม่ คือว่าฉันมีเรื่องที่สงสัย คือว่าถ้าให้เธอฆ่าพวกเราเลเวลจะลดลงเท่าไร”
ทาราทูล่าทำถ้าทางคิด ก่อนที่จะชี้แจง ‘รู้สึกว่าจะลดลงตามการสุ่ม ก็อย่างที่รู้กันว่าเกมเกมนี้ไม่ใช่เกมที่ดีนัก การที่พวกเจ้ามาเจอข้า ไม่ใช่ฉัน มันไม่ควรที่จะเกิดขึ้นได้ แต่ว่ามันก็เกิดขึ้นแล้วดังนั้น ถ้าพวกเจ้า ไม่สิพวกนายโดนฉันสังหารเลเวลน่าจะลดมากที่สุดสิบเวลละมัง”
อายุมิพยักหน้ารับ “สิบเลยหรอ เข้าใจแล้วถ้าแบบนั้นมันก็คุ้มค่าที่จะทดลอง” หญิงสาวก่อนที่จะเรียกสัตว์อสูร สลามจำนวญหนึ่งพลันปรากฏขึ้น อายุมิหันไปหาเทพแห่งดาบ
“นายก็จะลองไหม หรือว่าจะยอมตาย”
ยูกิพยักหน้ารับ “ใครจะยอมตายฟรีกัน ใช่ไหมไบรท์”
ไบรท์พยักหน้ารับ “ใช่ ฉันไม่ยอมตาย แน่ ๆ ว่าแต่พวกนายจัดการทาราทูล่าก่อนเลย เดี๋ยวฉันตามตีต่อ”
สิ้นคำกล่าว การเตียมตัวของกลุ่มสามเพลเยอร์พลันหยุด หนึ่งหญิงหนึ่งชายหันขวับมามองผู้กล่าวด้วยความไม่พอใจนัก
“ทำไมพูดหมาหมาแบบนี้วะไบรท์ นี่คิดจะให้พวกฉันไปตายก่อนหรือไงวะ” อายุมิกล่าว
“ใช่ นี่แกคิดจะให้พวกฉันตายก่อนหรอวะ ทำแบบนี้มันไม่เป็นแฟเลยนะ”
- เข้าสู่ระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็น