หมวดเนื้อหา:
เอพยักหน้าเข้าใจ “ถ้าอย่างนั้นเรื่องของน้องหัวหน้าก็คงไม่มีอะไรที่ต้องเป็นห่วง
นั้นก็เพราะว่าถ้าไม่ให้พวกเราเข้าไปยุ่งเลยแล้วรอแค่รายงานระบบสมองจากหัวหน้าทั้งเกมก็คงไม่เห็นสงสัยอะไร
แล้วอีกอย่างนึงหัวหน้าไม่ได้เข้าไปเล่นเกมนั้นด้วยใใช่ไหม แล้วอีกอย่างน้องหน้าก็เป็นสายลับคงไม่ต้องมีอะไรที่เป็นห่วงมากมายนัก แต่สิ่งที่ต้องเป็นห่วงก็คือเด็กคนนี้ผู้ป่วยที่หลับใหลไม่ได้สติที่อยู่ในโรงพยาบาล
แล้วใครเป็นคนจ้างสืบเรื่องนี้ล่ะ”
“หนึ่งในคนที่มีหุ้นส่วนอยู่ในบริษัทแห่งนี้ ได้รู้จักกับหัวหน้าของพวกเราแล้วจึงขอร้องให้หัวหน้าของพวกเรามายุ่งกับเรื่องนี้ ทางเบื้องบนก็เลยไม่มีทางเลือก แล้วมันเกี่ยวข้องกับพวกมนุษย์ต่างดาวที่อาศัยอยู่บนโลกมนุษย์ด้วย
ดังนั้นก็ยิ่งไม่สามารถปฏิเสธได้ เอาเป็นว่าพวกเราต้องทำงานนี้ให้รัดกุมที่สุดคนยิ่งรู้น้อยเท่าไหร่ยิ่งดี”
“ได้ ไม่มีปัญหา” ชายหนุ่มทั้งสองรับคำพร้อมกัน
สิ้นคำกล่าวของราชาหมาป่าชายหนุ่มทั้งสองดวงตาเบิกขนุนออกมานอกเบ้า เมื่อเพื่อนตัวแสบได้กล่าวออกมาว่าตอนนี้ทักษะของเขาใกล้จะหมดเวลาเต็มทีแล้ว หากเป็นแบบนี้พวกเขาก็คงต้องเป็นเหยื่อของสัตว์ร้ายอย่างแน่นอน
ในขณะที่ไบรท์กำลังจะชวนให้เทพแห่งดาบหนี ชายหนุ่มที่ถือดาบใหญ่เกินกว่าตัวก็ตัดสินใจวาดดาบ แล้วเดินไปหาสัตว์อสูรที่ยืนอยู่แถวๆนั้นก่อนที่จะตะโกนเสียงกึกก้องกัมปนาทไปทั่วท่ำ
“ไงไอ้พวกปีศาจร้ายพวกสัตว์อสูรและมอนสเตอร์ทั้งหลาย ข้ายูกิฉายาเทพแห่งดาบและเอาชีวิตลูกแก่แล้วโว้ย
เตรียมตัวตายและออกมาให้พ่อฟันทิ้งซะดีๆ”
การกระทำของเพื่อนของเขาทำให้เด็กหนุ่มไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อดี เขาอยากจะเอาส้นตีนขึ้นมาก่ายหน้าผากให้รู้แล้วรู้รอด
เข้าใจอยู่ว่าโลกนี้มันเป็นเกมออนไลน์มันเป็นโรคเสมือนจะแพ้หรือจะชนะก็ไม่มีปัญหาอะไร ต่อให้ตายแล้วดับรถก็แค่เก็บระดับใหม่
แต่สิ่งที่เพื่อนเขาทำมันคือการเอาชีวิตและเอาเลเวลของตนเองไปทิ้งให้สัตว์อสูรกัดกินเล่น
ๆ เสียงของ Monster จำนวนมากร้องรับคำกล่าวของเด็กหนุ่มที่มีฉายาว่าเทพแห่งดาบ
พวกมันหันหน้ามามองทางนี้ก่อนที่จะแยกเขี้ยวขาว แล้วขยับร่างตรงมาทางที่พวกเขาอยู่อย่างรวดเร็ว
“ได้มันกันแล้วเพื่อน” ยูกิกระชับดาบในมือแน่นแล้วทะยานร่างปตรงหน้าของสัตว์อสูร ดาบใหญ่ยาวยักษ์ฟันใส่สัตว์ตัวแรกที่อยู่ตรงหน้า เลือดสีแดงไหลออกมาเป็นสาย
เพียงไม่นานสัตว์อสูรที่มีระดับต่ำกว่าเทพแห่งดาบก็สลายกลายเป็นแสงแล้วไปจุติใหม่ เสียงในหัวของชายหนุ่มทั้งสองดังเรื่อยๆแจ้งจำนวน Monster ที่ทยอยบุกเข้ามาา ถึงอย่างนั้นชายหนุ่มทั้งสองก็ไม่มีทางเลือกอีกแล้ว
พวกเขาต้องก้มหน้าก้มตาฝ่าฟันอุปสรรคถึงแม้จะรู้ว่าต่อสู้ไปก็ไม่ชนะ
ไบรท์หมุนตัวกระโดดเตะสัตว์อสูรหมาป่าที่กำลังพุ่งตรงมา แล้วนำดาบในมือฟันก็ไปยังสัตว์อสูรมดยักษ์ที่กำลังใช้ปากจะมาโจมตีเขา แต่ในใจของเขาก็ไม่รับการโจมตี มันก็คือการสาปแช่งเพื่อนตัวซวยที่ไม่คิดหน้าคิดหลัง
แต่เหมือนว่าเพื่อนคนนี้จะไม่สนใจสิ่งใด ปากของเขากับตะโกนว่า “สนุกมันสนุกชิบหายมันชิบหาย และคำติดปากที่ขาดไม่ได้ก็คือเข้ามาอีกเข้ามาอีก”
เวลาผ่านไปแค่ 3 นาทีพวกเขาก็โดนสัตว์อสูรทั้งหมดล้อมเอาไว้ ไบรท์และยูกิเหงื่อแตกเต็มร่างกาย
พวกเขารู้ตัวดีว่าตอนนี้พลังของพวกเขาลดลงไปเป็นจำนวนมาก ยูกิหรือเทพแห่งดาบหันมามองไบรท์
ก่อนที่จะถามสิ่งที่ไม่ควรที่จะถามในตอนนี้ “ขอแผนการซักผ้าหน่อยได้ไหมคู่หู”
ไบรท์หยุดการกระทำ ก่อนที่จะตะโกนกับไป “ไม่มีเว้ย แพนแผนกงแผนการตะบั๊กตะบวยอะไรตอนนี้
มาเสือกถามอะไรตอนนี้หรอกเดี๋ยวจะเอาดาบฟันหัวซะนี่ แผนการมันต้องวางก่อนที่จะลงมือสิวะนี่มันลงมือแล้วจะวางแผนได้ที่ไหนกันเล่า”
“จริงด้วย ลืมไปขอโทษทีแล้วกัน
แล้วถ้าเป็นแบบนี้จะทำยังไงดีหรือว่าพวกเราจะต้องยอมทิ้งชีวิตฟรีเอาไว้ที่นี่ แล้วกลับมาลุยใหม่ แต่ว่าของที่เก็บมาได้มันก็มีมากอยู่ถ้าทิ้งไว้มันก็โดนหักนะ”
ไบรท์มองซ้ายมองขวาเพื่อหันไปมองอีก 2 สหาย ถ้าเด็กหนุ่มก็ต้องพบว่าสองคนนั้นยังนั่งชิว ๆไม่สนใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นรอบๆแม้เพียงนิด
หญิงสาวกำลังนอนหลับอยู่บนหลังของราชาหมาป่าอย่างสบายอารมณ์ แล้วดูเหมือนว่าฉันอสูรส่วนใหญ่ก็จะไม่ไปโจมตีทั้งนั้นก่อนด้วย
อาจจะเป็นเพราะว่ามันเป็นสัตว์อสูรเหมือนกันหรือไม่ก็เพราะระดับของดารุกะมีเทียบเท่าหรือมากกว่า เด็กหนุ่มก็ไม่สามารถตรัสรู้ได้ แต่ว่าเมื่อเห็นสถานการณ์ดังนั้น ไบรท์จึงทะยานร่างไปทางดารุกะทันที
อายูมิเงยหน้าขึ้นมามองแล้วรีบตะโกน “รีบหนีเร็วเจ้าหมาบ้า อย่าให้สัตว์อสูรพวกนั้นมารบกวนการนอนกลางวันของฉัน ฉันจะนอนหลับ ส่วนไอ้พวกบ้าพวกนั้นมันจะตายหรือมันจะเป็นยังไงก็ช่างหัวพวกมัน”
ราชาหมาป่าพยักหน้ารับ ก่อนที่จะรีบสาวเท้าเดินไปในทันที โดยที่ไม่สนใจสองหนุ่มที่กำลังวิ่งตาม
“รอด้วยสิเว้ย นี่แกทำสัญญากับฉันนะ หรือว่าจะไม่อยากสู้กับฉันแล้ว”
“อยากสู้นะมันก็อยากสู้ แต่ต้องสู้กับสัตว์อสูรพวกนั้นเป็นจำนวนมากขนาดนี้ข้าก็ตายพอดี
ดังนั้นข้าขอรักษาตัวรอดเป็นยอดดี พาคู่หูของเจ้าที่เป็นผู้หญิงหนีไปก่อนก็แล้วกันนะ ส่วนพวกเจ้าทั้งสองจะสู้พวกอสูรพวกนี้
หรือจะวิ่งตามมาก็แล้วแต่ตามจิตสาธารณะไม่สิข้าขอแก้คำพูด อยากจะวิ่งตามมาก็วิ่งแต่ถ้าไม่อยากวิ่งตามมาก็ตายอยู่ตรงนั้นแหละบ๊ายบาย”
สองชายหนุ่มเก็บอาวุธลงใส่ในกระเป๋ามิติ ก่อนที่จะตะโกนไล่หลัง สองสหายที่หนีหางจุกตูดอย่างไม่คิดชีวิต
“จะทิ้งเพื่อนแบบนี้ได้ลงคอหรอวะ ไม่สิช่วยด้วยมาพาพวกเราไปด้วย” ระหว่างที่พวกเขากล่าว
สองสหายก็จำ้เท้าวิ่งหนีตามอย่างรวดเร็ว เพียงไม่นานสี่สหาย 1 สตรี 3 บุรุษวงเล็บเปิดสัตว์เลี้ยง
1 ตัววงเล็บปิด ก็สามารถหนีออกมาจากวงล้อมของสัตว์อสูรที่มีจำนวนมากได้
โดยที่พวกเขาวิ่งมาอยู่ในห้องแห่งหนึ่ง ห้องแห่งนี้มีขนาดใหญ่ตรงกลางมีแท่นอัญเชิญบางสิ่งบางอย่าง แต่พอพวกเขามาอยู่ในห้องแห่งนี้พวกมันก็ไม่ตามต่อ
ไม่ต้องคิดให้ยุ่งยากก็รู้ได้ไม่ยากว่าที่นี่น่าจะเป็นที่ใช้อันเชิญหัวหน้าของถ้ำแห่งนี้เป็นแน่ สี่สหายมองท่านพิธีก่อนที่จะมีใครไปทำอะไรไบรท์ก็โบกมือห้ามเพื่อนของตนเอง
“อย่าไปจับอะไรซี้ซั้วถ้าไปกดอัญเชิญอะไรสุ่มสี่สุ่มห้ามาพวกเรานี่แหละจะงามไส้ อยู่เฉยๆนั่งนอนรอให้พลังกลับคืนมาก่อนแล้วค่อยคิดหาทางหนีต่อไป”
- เข้าสู่ระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็น