บทที่ 56 รับภาระ กิจ ตอนที่ 1

เสียงมือถือของไอดังอย่างไม่ยั้งทำให้เธอต้องผะจากการอาบน้ำที่แสนสบาย หญิงสาวไวใกล้กลางคนหยิบผ้าเช็ดตัวขึ้นมาเช็ดผมก่อนที่จะเอื้อมมือมารับโทรศัพท์
“ฮัลโหลทำอะไรอยู่” เสียงที่ดูฟังหงุดหงิดดังมาตามสาย
“มีอะไรโทรมาทำไม”
“นี่เธอรู้ใหม่ว่าน้องเธอทำอะไรกับฉัน
ฉันจะไปรู้ได้ยังไงแต่ถ้าเกิดคาดไม่ผิด นายน่าจะไปแกล้งมันก่อนใช่ไหมล่ะ”
สิ้นคำกล่าวปลายสายก็ชะงักคำพูด เอ็มหยุดก่อนที่จะขอให้ไอส่งรถไปรับเขา
ไบรท์รีบอาบน้ำอาบท่าแล้วเข้าไปยังห้องนอน ความจริงเด็กหนุ่มอยากจะทำงานที่ได้รับมอบหมายจากโรงเรียนให้เรียบร้อยก่อน ที่จะเข้าไปเล่นเกม คิดไปคิดมาของแบบนั้นจะเป็นยังไงก็ช่างมันก่อนก็ได้ เขารีบนอนลงแล้วสวมใส่เครื่องสแกนสมองก่อนที่จะกด Login
เขาลืมตาขึ้นทางเราเวลาที่ตัวเลขจะเหลือ 0 อีกครั้ง เด็กหนุ่มเรียกหน้าต่างสถานะขึ้นมาดู ขณะเดียวกันในหัวก็พยายามคิดรับมือกิวพยัคฆ์ขาว ที่อาจจะจ้างวานสมาคมนักล่ามาจัดการเขาอีก
จากการที่ดูตอนนี้เขามีเลเวลน้อยกว่าพวกนั้น หากปะทะกันตรงๆจากฝีมือการต่อสู้ในโลกจริงที่มีเหนือกว่าคนทั่วไปอยู่บ้าง ประกอบกับทักษะที่ได้มาเขาอาจจะชนะได้ไม่ยากเย็น
แต่ว่าหากเทียบกับทักษะในโลกนี้แล้วมันช่างต่างกันมากเกินไป
“เท่าที่ตกลงกับพวกอายูมิไว้ หลังจากที่เราคืนชีพเราต้องรีบหนีไปยังป่าที่เราใช้ฝึกฝน ไปเก็บเลเวล แต่ว่าถ้าทำอย่างนั้นทักษะบางอย่างของเราก็จะหายไป”
เวลาผ่านไปสองชั่วโมง เด็กหนุ่มก็คืนชีพขึ้นมาอีกครั้ง ผู้คนเดินผ่านไปผ่านมาทำให้เขามองอย่างระมัดระวัง ‘ไอ้พวกนั้นจะตามมาฆ่าเราอีกไหมนะ’
เขาเดินตรงไปยังโรงแรมที่เป็นจุดนัดพบ แต่ทันทีที่เก้าขาบางสิ่งก็ค่อย ๆ สัมผัสหลังของเด็กหนุ่ม
ไบรท์หันหลังขวับใบมีดสีดกำลังอยู่ห่างจากเขาแค่คืบ เด็กหนุ่มอดเสียวสันหลังมิได้ เขาใช้สันมือปัดป้อง
“ใครส่งแกมากิวพยักขาวยังงั้นหรอ”
คนที่ใส่ผ้าสีดำคุมใบหน้าจนไม่สามารถแยกออกได้ว่าเป็นหญิงหรือชายไม่ได้ตอบ มันสบัดมีดในมือราวกับสายฟ้า ด้วยความรวดเร็วทำให้ไบรท์โดนแทงไปหนึ่งแผล
“ฉันว่าอยู่แล้วล่ะ พวกแกคงไม่ปล่อยฉันไปง่าย ๆ ใช่ไหม”
“แกก็รู้ดีนี่นา ทางที่ดียอมให้ฉันฆ่าดีกว่าจะได้ไม่ต้องเจ็บตัว”
ไบรท์กระโจนถอยออกมา “ฉันบอกแกแล้วนี่นาว่า ฉันจะยอมให้พวกแกฆ่าแค่รอบเดียว ดังนั้นถ้าพวกแกไม่จบฉันก็ไม่คิดจะจบเหมอืนกัน”
ไบรท์มองดูรอบ ๆ ทำให้เขาพบว่าทุก ๆ คนที่กำลังเดินอยู่ล้วนหยุดมอง บ้างก็หลบทางเพื่อให้ไบรท์สามารถต่อสู้ได้อย่างเต็มที่
ไบรท์สบัดมือที่มีเลือดไหลน้อย ๆ “ฉันขอบอกไว้ตรงนี้เลยนะไอ้พวกกิวพยักษ์ขาว พวกแกเตรียมตัวล้างคอไว้ได้เลย ฉันจะตามสังหารพวกแกให้สิ้น”
“เฮอะ แกคนเดียวจะไปทำอะไรได้ ทางที่ดีอย่าแค่เห่าแล้วมาให้ฉันฆ่าเสียดีกว่า”
ไบรท์ทะยานร่าง ทว่าชายตรงหน้าก็สามารถรับมือได้ ไบรท์ยิ้มขึ้นในขนาดที่มีดกำลังจะแทงใส่ร่างกายเขาเด็กหนุ่มก็เรียกดาบออกมาถืออยู่ในมือ
มีดสีดำแทงเข้าใส่แขนซ้ายของเด็กหนุ่ม ในขนาดเดียวกันดาบของไบรท์ก็ฟันฉับเข้าไปที่ศีรษะทำให้หัวของชายตรงหน้าขาดกระเด็น
หัวของเขากลิ้งไปตามพื้นของเมืองเริ่มต้นก่อนที่ร่างกายของชายตรงหน้าจะเป็นแสงหายไป ไบรท์นำแขนที่มีดปักขึ้นมาดู เด็กหนุ่มดึงมันออกก่อนทีจะตัดสินใจเก็บมันใส่กระเป๋ามิติ ท่ามกลางสายตาของทุกคน
“ฉันขอท้าพวกแก ถ้าพวกแกแน่จริงก็ดาหน้าเข้ามาสังหารฉันได้เลย ฉันจะรอพวกแกอยู่ในเมืองเริ่มต้น”
ไบรท์ค่อย ๆ เดินโดยที่ไม่เหลียวหลังกลับมาอีก