หมวดเนื้อหา:
ชายหนุ่มนามว่าเอ็ม พูดจนเวลาผ่านไป 1 ชั่วโมง by จริงเห็นหน้าจอสีเขียวโผล่ขึ้นมา ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ว่าตอนนี้การรักษาได้เสร็จสิ้น
แคปซูลเปิดออกพร้อมกับน้ำยาสีเขียวที่ค่อยๆลดระดับทำให้เด็กหนุ่ม สามารถพูดได้อีกครั้ง
“ในที่สุดนายก็หายแล้วล่ะถ้างั้นเราไปกินข้าวกันเลยดีไหมฉันหิวแล้ว นะ”
คำกล่าวของชายตรงหน้าทำให้ เด็กหนุ่มทนไม่ไหวอีกต่อไป “ปากสักที นี่แกจะพูดอะไรนักหนาเกิดมาไม่เคยพูดหรือไงวะ เห็นฉันอยู่ในแคปซูลโต้ตอบไม่ได้ก็พูดใส่เอาใส่เเอาเลยนะ ถามจริง จะรู้หรือเปล่า ว่าฉันน่ะฟังไม่ทันน่ะ”
ชายหนุ่มตรงหน้าทำถ้าไม่สนใจคำกล่าวก่อนที่จะพายมือให้เด็กหนุ่มเห็นเสื้อผ้าชุดใหม่ของตัวเอง ไบรท์ไม่แม้แต่จะสนใจเสื้อผ้าตรงหน้าด้วยซ้ำ เขาใส่มันโดยที่ไม่ได้มองว่ามันเป็นเสื้อผ้าของผู้ชายหรือผู้หญิง
“พี่ฉันอยู่ไหน “
“น่าจะอยู่ชั้นล่างแต่น่าจะประชุมอยู่แหละ พี่นายบอกว่าให้ฉันพาไปหาอะไรกินแล้วก็อยากจะเที่ยวหรือกลับบ้านก็ตามใจวันนี้นายไม่ต้องไปโรงเรียนก็ได้ คิดว่ามันเป็นของขวัญที่พิเศษมากเลยนะถ้าเป็นฉันแล้วก็ได้ของขวัญแบบนี้คงตะโกนดีใจตายห่า “
‘ฉันไม่ได้ถามเลย’ ถึงแล้วเขาคิดในใจกับท่าทางของชายตรงหน้า เขาอยากจะถามจริงๆว่าใครรับมันมาเป็นสายลับในองค์กรนี้เพราะดูจากท่าทางเจ้านี่ไม่น่าจะเป็นสายลับที่ดีได้เลยสักนิด
แค่ช่วงแรกหมอนี่ก็บอกประวัติส่วนตัววันเกิดกรุ๊ปเลือด DNA ครอบครัวพี่สาวน้องสาวความชอบงานอดิเรกและอื่นๆให้เขาฟังจนหมด แล้วนี่หรอคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสายลับที่เก่งอันดับต้นๆในองค์กรนี้ ‘หรือว่าเราจะเลือกทำงานผิด ทางที่ดีเราเตรียมตัวหาองค์กรใหม่ทำงานดีกว่า ถึงอยู่ในองค์กรนี้มีหวังต้องเป็นแบบเจ้านี่แหง ๆ “
กินก๋วยเตี๋ยวแล้วยังไม่นานชายหนุ่มก็ลงมาถึงศูนย์อาหารด้านล่าง พวกเขาแยกกันไปสั่งอาหารแล้วจึงมารับประทานอาหารด้วยกัน
ผ่านไปสักพักไบรท์ก็ตัดสินใจขอตัวกลับบ้านเพื่อจะมานอนเอกเขนกตามสไตล์ เพราะว่าสิ่งที่เขาไม่อยากจะเชื่อก็เกิดขึ้นเมื่อชายหนุ่มตรงหน้ากล่าวกับไบรท์ว่า
“กลับบ้านแล้วเหรอจะรีบกลับไปไหน ยังไงพี่ของนายก็ไม่อยู่บ้านอยู่แล้วนี่ และอีกอย่างนึงต่อให้นายจะรีบกลับไปก็เถอะนะบ้านก็เป็นสิ่งที่น่าเบื่อใช่ไหมล่ะ ฉันว่า วันนี้นายไปทำอะไรสนุกๆกับฉันดีกว่าไหม”
“ทำบ้าอะไรวะ “ เขาขึ้นเสียงใส่ชายตรงหน้า
แต่สิ่งที่ ไบรท์ได้กลับคืนมาก็คือท่าทางกวนบาทาของชายหนุ่ม “กินก๋วยเตี๋ยวแล้วฉันขอโทษนะแต่ว่าถ้านายอยากกลับก็กลับได้เลยฉันรู้อยู่แล้วว่านายจะเป็นพวกไก่อ่อน กูไม่เคยออกไปไหนสินะ”
“ได้สิแกจะพาฉันไปไหนก็บอกมาเลย”
สิ้นคำกล่าวชายหนุ่มก็ยิ้มอย่างถูกใจกับคำตอบของไบรท์ “มันต้องแบบนี้สิถึงจะเรียกว่าลูกผู้ชายเอาล่ะเด็กสมัยนี้เขาจะไปที่ไหนกันล่ะถ้าเป็นเด็กมัธยม”
“รักเกมหรอหรือว่าอะไร Sex “
เอ็มส่ายหน้าปฏิเสธความคิดของไบรท์ “ใช่ที่ไหนกันเล่า มันเป็นที่ที่เร้าใจกว่านั้นอีกนายอายุเท่าไหร่เนี่ย”
เขาหยุดก่อนที่จะมองประเมินเด็กหนุ่มตรงหน้า “สงสัยไม่เคยออกจากบ้านเลยสินะใช้ชีวิตแบบพวกเด็กที่หนีออกจากสังคมอย่างนั้นหรอ”
“ไม่ใช่สักหน่อยแต่ฉันไม่อยากไปไหนเท่านั้นเอง”
“นั่นแหละที่เขาเรียกกันว่าใช้ชีวิตออกจากสังคมยังไงล่ะหรือสับเมื่อก่อนเขาเรียกว่าอะไรนะ”
เอ็มมีท่าทางคุณคิดก่อนที่เขาจะตบฝ่ามือตนเอง “ฮิคิโคโมริหรือพวกนีดติดเกมอะไรสักอย่าง นี่แหละฉันก็ไม่รู้หรอกน่าจะประมาณนี้แหละมั้งแต่คงเป็นพวกประเภทนี้สินะ”
ไปหยิบมือถือตอนที่จะกดเปิดพจนานุกรมเพื่อดูคำที่ใช้ตรงตรงหน้ากล่าว ก่อนที่เขาจะกดปุ่มค้นหา เอ็มก็กระชากโทรศัพท์ออกจากมือเด็กหนุ่ม
ไบรท์มองการกระทำของชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความไม่พอใจ หากเป็นไปได้เขาอยากจะลุกแล้วแต่ชายตรงหน้าให้ไปนอนกองกับพื้นเสียให้รู้แล้วรู้รอด แต่ว่าการทะเลาะกันในองค์กรมันจะต้องถูกปรับเงินนี่สิเป็นประเด็นสำคัญ ทำให้เขาไม่อยากจะเสียเงินฟรีๆให้กับพวกไอ้แก่ในองค์กร
เอ็มจุ๊ปาก “อย่าพึ่งพาอินเทอร์เน็ตหมด สิ หัดใช้ความจำกับความคิดของตัวเองซะบ้าง”
- เข้าสู่ระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็น