หมวดเนื้อหา:
แสงตะวันในยามเย็นได้ลารับขอบฟ้า ท่ามกลางอากาศที่เริ่มเย็นยะเยือกอย่างช้า ๆ สายลมพัดพาความหนาว กลิ่งไม้สั่นไหว ๆ เสียงนกการ้องรับยามทิวากาล หนึ่งเด็กชายหนึ่งหญิงสาวนั่งมองท้องฟ้าพลางหารือแผนการในอนาคต
ไบรท์มองหน้าต่าง ๆ ระบบที่มีข้อมมูลพื้นฐานของแต่ละกิวให้กับไบรท์ ไบรท์เงยหน้าจากหน้าต่างระบบ “แสดงว่ากิวที่พวกเราต้องสู้ด้วยก็คือกิวพยักษ์ขาวที่มีกำลังรบประมาณ 200 คน เลเวล 25 จำนวน สามสิบคน เลเวล สิบกว่า ๆ อีกประมาณ 100 ส่วนที่เหลือก็นี่คือไม่มีบันทึกไว้ใช่ไหม”
“ใช่แล้ว แต่ว่ายังที่รู้ๆ กัน เลเวลที่แสดงให้เห็นในหน้าต่างระบบน่ะมันเป็นข้อมูลหลังจากจบสงครามศักดิ์สิทธิ์ของเมืองเริ่มต้นเมื่อสองเดือนที่แล้ว ส่วนตอนนี้ไม่มีใครรู้หรอก”
อายูมิหยิบน้ำเปล่าขึ้นมาจิบพลางมองท่าทางของไบรท์ที่มองข้อมูลในมืออย่างตั้งใจ เขากล่าวอย่างเคร่งเครียด “เท่าที่ดู ทั้งจำนวนกำลังรบเลเวล และทักษะของศัตรูดูยังไงพวกเราก็ไม่มีทางชนะได้เลยนี่”
อายูมิละสายตาจากเด็กตรงหน้า เดิมทีเธอก็คิดว่าไบรท์คงจะไปต่อสู้กับกิวพยักษ์ขาวตรง ๆ แต่ตอนนี้เธอต้องเปลี่ยนความคิด “ฉันถึงบอกไงล่ะว่าการรบครั้งนี้พวกเราไม่มีทางชนะ ถ้าเรายังมีระดับเท่านี้”
ไบรท์เลิกคิ้วขึ้น เขาปิดหน้าต่างระบบและถามอายูมิ “เธอมีมอนสเตอร์ทั้งหมดกี่ตัว”
อายูมิยิ้มแล้วใช้นิ้ววาดเลขให้ไบรท์ดู เมื่อไบรท์ได้เห็นเขาก็ยิ้มขึ้น “ฉันก็ว่าแล้วฝีมือระดับอย่างเธอทำไมเลเวลถึงอยู่แค่ยี่สิบ”
“ปกติแล้วการเล่นเกมส่วนใหญ่พวกผู้เล่นจะตั้งใจไปเก็บเลเวลอย่างเดียว หรือไม่ก็จะพยายามเก็บทักษะไปด้วย แต่ว่าเกมเกมนี้มันต่างกับเกมส์อื่น ๆ ทั้งกำลังรบ ทักษะ ค่าประสบการณ์ มอนสเตอร์และพลังทั้งสามสายนั้นมันมีประโยชน์ในตัวของมันเอง”
อายูมิมองไบรท์แล้วกล่าวต่อ “แต่ว่าก็อย่างที่พวกเรารู้ดีว่ายิ่งพวกเราเก็บทักษะ มอนสเตอร์ หรือพลังทั้งสามสายมากเท่าไรพวกเราก็จะอับเลเวลได้ยากขึ้นเท่านั้น ทั้งมอนสเตอร์จะแย่งค่าประสบการ์เรา แถมพลังทั้งสามก็จะทำให้การเพิ่มระดับทักษะก็จะยากขึ้น”
ไบรท์ไม่รอให้อายูมิพูดจบ “ฉันรู้แล้วล่ะ ผู้เล่นส่วนใหญ่เลยเลือกเก็บทักษะหรืออาชีพที่ต้องตามความต้องการของคนใช่ไหมล่ะ”
อายูมิยิ้มขึ้น “ใช่แล้ว ถ้าจะคิดง่ายมันก็เหมือนกับโลกจริง ยิ้งเราฝึกทักษะมากเท่าไรเราก็จะพัฒนาได้ช้า”
แสดงว่าที่พวกเรากำลังจะทำก็คือ”
สิ้นคำพูดของไบรท์ อายูมิก็ยิ้ม พวกเขาเว้นอยู่เพียงคู่ “การเป็นเป็ดอย่างสมบูรณ์แบบ” สิ้นเสียงของคนทั้งสองอายูมิก็กล่าวขึ้น
“ฉันหิวแล้วนะ นายไปล่าอาหารอะไรมา”
สิ้นคำกล่าวไบรท์ก็เรียกมอนสเตอร์กบยักษ์ในทันที อายูมิเบิกตามองภาพตรงหน้า หลังจากนั้นหญิงสาวก็กรีดร้องขึ้น
“ม่ายเอามันออกไปไกลๆ firewater ball”
แสงเวทไอน้ำพุ่งใส่ร่างกายที่ไร้วิญญาณของเจ้ากบที่หน้าสงสารแค่ไม่ถึงหนึ่งวิกบตัวนั้นก็ไม่มีร่างเหลือให้ไบรท์ได้เห็น ไบรท์มองภาพตรงหน้าพลางกืนน้ำลายลงคอ 'ให้ตายเราก็จะไม่ทำให้อายูมิโกรธเด็จขาด ผู้หญิงอะไรกันหน้ากลัวโคช"
“
- เข้าสู่ระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็น