หมวดเนื้อหา:
ไบรท์ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เขาก็พบว่าตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงเสียแล้ว เขากวาดตามองอายูมิแต่ก็ไม่พบไบรท์จึงเรียกหน้าต่างระบบขึ้นมาดู พอเขาพบว่าอายูมิอยู่ไม่ห่างเขาจึงละสายตาออกจากหน้าต่างระบบก่อนที่จะหันไปมองอาหารที่อายูมิทิ้งไว้ให้
ตรงหน้าของไบรท์คืนเนื้อบางอย่าง มันออกเกี่ยม ๆ เขามองดูพลางคิดว่าเนื้อตรงหน้ามันน่าจะไม่สามารถกระเดือกเข้าไปได้ ทว่าทองที่ลองจ๊อกจ๊อกเพราะไม่ได้รับประทานอาหารตอนเช้าทำให้เขาต้องมองภาพเบื้องหน้าอย่างอดไม่ได้ เขาค่อย ๆ นำเนื้อประหลาดเข้าปากผ่านไปไม่นานเขาก็กินมันจนหมด
ไบรท์ยกน้ำที่อยู่ข้าง ๆ ขึ้นมาดื่มและเตรียมตัวไปเก็บค่าประสบการณ์อีกครั้ง จนกว่าเขาจะมีเลเวลสิบเขาจะไม่ฝึกพลังเวทอย่างเด็ดขาด ตอนนี้ทักษะในการใช้มีดและดาบของเขาอยู่ในระดับยี่สิบแล้ว ไบรท์คิดเสร็จเขาจึงเดินออกไปในทันที
อากาศในยามบ่ายที่ไม่ร้อนไม่เย็นมากนักทำให้ไบรท์อดยิ้มขึ้นมาไม่ได้ หากเป็นไปได้เข้าก็ยากจะอยู่ที่นี่ไปตลอด ทว่าเขาก็รู้ดีว่าเขาจะต้องกลับไปยังเมืองเริ่มต้น
‘ผู้เล่นไบรท์พบมอนสเตอร์serpent เลเวล 10 จำนวนสามตัว’
สิ้นเสียงในหัวไบรท์ก็กวาดตาสำรวจรอบ ๆ อย่างรวจเร็ว เขารู้ดีว่าในป่าหากเขาประมาทเขาอาจจะต้องตาย ไม่นานไบรท์ก็พบกับเจ้าตัวสีดำยาวกำลังเลื้อยอยู่ตรงต้นไม้ เมื่อไบรท์เห็นอย่างนั้นเขาจึงเคลื่อนร่างอย่างรวจเร็ว เพียงไม่นานเขาก็ถึงตัวของพวกมัน ไบรท์ใช้ดาบตัดหัวกับหางของมันในทันที ก่อนที่พวกมันจะได้ทำอะไรเขา ผ่านไปไม่นานเขาก็ได้ยินเสียงระบบบอกว่าเขาสังหารพวกมันเรียบร้อยแล้ว ไบรท์เช็ดเหงื่อที่ออกมาตอนไหนไม่ทราบได้
พลางคำนึงหากให้เขาเลือกสู้กับมอนสเตอร์ที่เป็นสัตว์เลื้อยคลานน เขาขอเจอกับมังกรเสียดีกว่า หากถามว่าทำไม นั่นมันตอบได้อย่างง่ายดาย หากเจอกับมังกรเขายอมตายแปบเดียวเขาก็ได้ไปเกิดใหม่ ทว่าหากโดนงูกัดทั้งความเจ็บปวดก่อนตายมันคงสุดแสนจะสามารถบรรยายได้เลยทีเดียว
หลังจากนั้นไบรท์ก็เจอมอนสเตอร์ที่เป็นประเภทงูอีกหลากหลายประเภท เขาจึงไล่ฆ่ามันจนเวลาผ่านไปหนึ่งชั่วโมง ไบรท์ก็มาถึงยังท่ำแห่งหนึ่ง เขามองมันพลางคิดว่าจะเข้าไปดีไหมก่อนที่ไบรท์จะเข้าไปเขาก็รู้สึกว่ามีคนเดินมาทางด้านหลัง ไบรท์หันขวับไปมอง
“นี่นายมาถึงนี่เลยหรอ” อายูมิมองไบรท์ บนหัวของเด็กสาวตอนนี้มีสไลม์ตัวสีฟ้าเหมือนเดิมแล้ว
“ฉันต้องถามเธอมากกว่า เธอไปไหนมาน่ะ”
อายูมิชี้สไลม์ที่อยู่บนหัว เมื่อไบรท์เห็นอย่างนั้นเขาจึงเปลี่ยนเรื่องคุย “นี่อายูมิ เราเข้าไปในท่ำกันดีไหม”
อายูมิหยุดคิดอยู่สักพัก เธอมองไบรท์พลางเรียกหน้าต่างสถานะขึ้นมาตรวจสอบระดับและพลังของไบรท์ เมื่อเธอเห็นสถานะเธอก็ถอนหายใจออกมาก่อนที่เธอจะกล่าวกับไบรท์ “ไม่ได้หรอก ถ้าพวกเราเข้าไปตอนนี้พวกเราตายแน่นอน”
“เธอเคยเข้าไปสำรวจแล้วหรอ”
อายูมิพยักหน้า “ใช่แล้ว ตอนที่ฉันเลเวลสิบห้าฉันเคยเข้าไปสำรวจอยู่ครั้งนึง แต่โชคดีที่ฉันรอดออกมาได้อย่างปาฏิหาริย์ “
อายูมิชี้เข้าไปในท่ำที่เต็มไปด้วยความมืด “มอนสเตอร์ขั้งในนั้นระดับต่ำที่สุดที่ฉันเคยเจอและต่อสู้ด้วยน่ะ มันมีเลเวลสิบแป็ด ฉันเข้าไปไม่ถึงสามสิบนาทีฉันก็ต้องหนีออกมาเลยล่ะ”
“แล้วตอนนั้นเธอมีพลังเวทหรือยัง”
“มีแล้วน่ะสิ ตอนนั้นฉันใช้เวทไฟกับเวทน้ำได้ แถมยังมีเวทแสงและความมืดด้วยนะ แต่ว่ามอนสเตอร์ข้างในนั้นมันมีธาตุมากกว่าหนึ่งธาตุ”
หลังจากอายูมิพูดจบหล่อนก็สาวเท้ากลับไปทิ้งให้เขามองปากท่ำอยู่แต่เพียงผู้เดียว ก่อนที่เธอจะจากไปอายูมิก็หันกลับมาบอกไบรท์ “ถ้านายอยากลองดูก็ได้นะ แล้วตอนตายก็กลับมาหาฉันที่นี่ก็แล้วกัน”
ไบรท์หยิบก้อนหินแล้วปาเข้าไปในท่ำอย่างหัวเสีย เขาละสายตาและมองปากท่ำอีกครั้ง หลังจากนั้นเขาก็หันหลังกลับไปแล้วสาวเท้าทอดน่องอย่างใจเย็น เขาหันกลับไปมองปากท่ำอีกครั้งพลางแสยะยิ้มอย่างชั่วร้าย
‘มอนสเตอร์ระดับสูงขนาดนี้เรื่องอะไรฉันจะปล่อยมันไว้ล่ะ มันต้องมาเพิ่มค่าประสบการณ์ให้ฉัน’
- เข้าสู่ระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็น