บทที่ 17 เริ่มเขื้อนไหว ตอนที่ 2

หญิงสาวผมสีดำมองร่างของจีน่าที่พาพวกอาโออิกับลินกับไป หล่อนถอนหายใจอย่างโล่งอก ความจริงแล้วหล่อนไม่คิดเลยว่าการมาสังเกตพวกลินมันจะยากขนาดนี้ ตอนแรกที่เธอได้มายังโลกนี้ หญิงสาวได้พบกับเด็กสาวคนหนึ่งที่กำลังจะตายจากการโดนพวกโจรทำร้ายร่างกาย เธอมองดูภาพเบื้องหน้าและจำรูปร่างลักษณะของหญิงสาวคนนี้ไว้
อันที่จริงเธอไม่สนใจหรอกว่ามนุษย์ตรงหน้าจะตายหรือทุกข์ทรมานสักแค่ไหน เพราะหากหญิงตรงหน้าไม่เสียชีวิตเธอนี่แหละจะเป็นคนไปสังหารหล่อนเอง
หลังจากที่หญิงสาวได้ตายลงไป เธอก็เริ่มเรียนแบบร่างกายและน้ำเสียงของหญิงสาว ความจริงแล้วมันไม่ใช่เรื่องยากลำบากเลยแม้แต่น้อย หลังจากพวกโจรได้เดินจากร่างกายนั้นไป หญิงสาวก็ค่อย ๆ เดินและไปจับที่ศีรษะของร่างกายตรงหน้า เธอค่อย ๆ อ่านความทรงจำทั้งหมดของหญิงสาวจนเธอได้ทราบว่าเด็กสาวคนนี้มีชื่อว่าหลืน เพียงไม่นานทั้งบุคลิกท่าทางของเธอก็เหมือนร่างที่เธอยืมมาใชิ้
เธอตัดสินใจเดินจากร่างกายนั้นมาโดยไม่คิดจะสนใจร่างนี้อีก ทว่าสิ่งที่เธอไม่คิดก็เกิดขึ้น เพราะว่าร่างกายของเด็กสาวคนนั้นกับโดนพวกต่างโลกใช้ซะได้ หลังจากที่เธอรู้หญิงสาวก็คิดจะออกจากหมู่บ้านโดยที่ไม่ให้พวกลินรู้ ทว่าเธอกับโดนลูกน้องของฉางจับตัวได้เสียก่อน
หญิงสาวคิดกับตนเอง หลังจากนั้นเธอก็ค่อย ๆ ร่ายเวทบางอย่าง แสงสีฟ้าปรากฏขึ้นล้อมรอบ ร่างกายของหญิงสาว เพียงไม่นานร่างของหลินก็หายไป หญิงสาวลืมตาอีกครั้งเมื่อเธอพบว่าตอนนี้เธอได้กลับคืนร่างของตนเรียบร้อยแล้ว
ดวงตาสีอำพันกวาดมองรอบ ๆ ตอนแรกหญิงสาวอยากจะไปดูแลพวกจีน่ามากกว่า ทว่าก่อนที่หล่อนจะเคลื่อนร่างในหัวกลับคิดถึงคำพูดของคนที่หน้าหวาดเกรงขึ้นมาได้ หล่อนกืนน้ำลายลงลำคอพลางเคลื่อนร่างออกจากจุดที่เธอเคยอยู่
สิ้นเสียงของชายหนุ่มปริศนา ร่างกายของหญิงต่างโลกก็ถูกอาณาเขตเวทมนตร์จับกักขังขังเอาไว้ ชายหนุ่มดีดนิ้วเพียงแค่ครั้งเดียวก็มีบาเรียสีดำปรากฏล้อมรอบ ๆ บริเวณ
“ฉันจะได้สังหารร่างนี้ไปพร้อมวิญญาณเสียเลย ถ้าฉันฆ่าร่างกายที่พวกแกใช้วิญญาณของพวกแกก็จะกลับไปยังร่างต้นใช่ไหมล่ะ”
“ทำไมแกถึงรู้ขนาดนี้ ทำไมแกถึงรู้เรื่องของพวกเราได้”
ชายหนุ่มยิ้มนิด ๆ “ทำไมน่ะหรอ คำตอบมันง่ายมาก นั่นก็เพราะว่าฉันก็เป็นคนจาก”
ก่อนที่เขาจะพูดจบ ชายหนุ่มก็ได้ยินเสียงประตูที่ค่อย ๆ เปิดออก เขาหันไปมองวินที่กำลังเดินออกมา อันที่จริงเขาอยากจะสังหารหญิงตรงหน้าไปเสีย ทว่าเขาก็ต้องหยุดมือ ชายหนุ่มคิดว่าหากเขาจัดการหญิงคนนี้ไปเลยมันก็คงหน้าเสียดาย แต่ว่าหากเขาให้วินจัดการผู้หญิงคนนี้มันก็คงดีกว่า เขายิ้มขึ้นพลางคำนวณผลได้ผลเสีย
‘ถ้าเราให้เจ้าวินจัดการ เราจะได้เห็นฝีมือของวินว่าพัฒนาขึ้นแค่ไหน แต่ว่าถ้าเราจัดการฆ่ายายนี่เองมันก็คงไม่เกิดประโยชน์’
เขามองหญิงสาวตรงหน้าก่อนกล่าวช้า “นี่แก ไอ้มนุษย์จากต่างโลก หากแกสามารถสังหารเจ้าเด็กหนุ่มที่กำลังจะเดินออกมาได้ฉันจะปล่อยแกไป แต่หากแกไม่สามารถฆ่าเด็กหนุ่มคนนี้ได้เแกคงต้องตายในน้ำมือของมัน แกสนใจที่จะรับข้อเสนอของฉันหรือไม่ ถ้าหากรับฉันจะให้เแกสู้กับเด็กหนุ่มคนนั้น แต่ถ้าหากไม่แกคงต้องตายที่นี่”
จิตสังหารของชายหนุ่มผมดำในตาดุจโลหิตถูกปล่อยมาอีกครั้ง เมื่อเขาพบว่าหญิงตรงหน้าไม่ได้ปฏิเสธเขาจึงรอให้วินเดินมาถึง
วินเปิดประตูออกมาอีกครั้ง เขามองไปยังบุรุษหนุ่มในตาแดงที่นั่งรอเขาอย่างใจเย็น วินค่อย ๆ ย่างเท้าไปตรงหน้าของบุรุษหนุ่ม
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะวิน แกยังจำฉันได้หรือปล่าว”
วินสังเกตท่าทางของชายหนุ่มปริศนาอย่างไม่วางตา ทั้งน้ำเสียงและท่าทางของเขานั้นช่างคุ้นเคย แต่เขาคิดจนหัวแทบแตกเขาก็คิดไม่ออก แม้แต่นิดเดียว
ชายหนุ่มมองท่าทางงงงวยของเด็กหนุ่มตรงหน้า เขารู้สึกหงุดหงิดเมื่อพบว่าวินนั้นยังไม่ได้ความทรงจำคืนมา เขาละสายตาไปมองยังหญิงสาวต่างโลก “จัดการได้เลย อย่าลืมเข้าตกลงที่คุยกันไว้”
สิ้นคำกล่าว ร่างกายที่คล้ายกับหลินก็โผล่ขึ้นมาอยู่ตรงหน้าของวิน เธอชกหมัดที่เต็มไปด้วยพลังเวทเข้าใส่เด็กหนุ่ม ทว่าการโจมตีพื้น ๆ แค่นี้กับไม่สามารถทำอะไรวินได้ เขายกมือขึ้นมากันพร้อมกับต่อยสวนกลับไปอย่างรุนแรง
“นี่เธอเป็นใครกันแน่”
“นี่คุณจำฉันไม่ได้จริง ๆ หรอ แต่ก็ไม่แปลกหรอกก็ฉันไม่ได้ใช้ร่างกายเดิมนี่นา แถมยังไม่ได้ใช่ร่างนี้คนเดียวด้วย”
วินหลบหมัดของหญิงสาวอีกครั้งพลางคิดถึงวิธีการพูดและพลังวิเศษที่พวกนี่น่าจะมี ‘วิธีการพูดแบบนี้ ถึงแม้ว่าน้ำเสียงจะไม่ใช่ก็ตาม การโจมตีแบบนี้ ท่าทางในการเคลื่อนร่างที่โจมตีทุกครั้งล้วนโจมตีเข้าสูดจุดตาย’
วินชกเข้าใส่ร่างที่ไร้การปล่องกันของหญิงสาว ทว่าเขากับพบว่าตอนนี้ร่างกายของหล่อนนั้นมีม้านพลังขนาดเล็กขวางไว้อยู่ เขามองม้านพลังที่บางราวกับกระดาษอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา ก่อนที่วินจะโดนขาของหญิงสาวเตะเข้าหน้า ร่างของวินปิวไปชนกับบาเรียก่อนที่จะล่วงมายังพื้นดิน
“นี่มันอะไรกัน มันจะอ่อนแอเกินไปแล้ว” ชายหนุ่มปริศนาสบดอย่างไม่พอใจ เดิมทีเขาให้วินไปฝึกฝนกับพวกอะคาเขาคิดว่าวินคงจะแข็งแกร่งมากกว่านี้ เขานั่งพลางมองภาพตรงหน้า
“เดิมทีฉันนะอยากรู้มาก ๆ เลยละค่ะว่าทำไมคุณถึงสามารถหลุดรอดจากการใช้เครื่องมือปิดกั้นพลังเวทได้ คุณวินรู้ไหมคะว่าทุกครั้งที่ฉันใช้ความสามารถนี้มนุษย์ทุกคนในโลกนี้ล้วนต้องตกตายอย่างไม่รู้ว่ามันแพ้เพราะเหตุใด”
หญิงสาวหยุดพลางเหลือบมองร่างของชายหนุ่มอีกคน เมื่อเธอพบว่าชายคนนั้นไม่มีท่าทีจะเข้ามาจัดการเธอจึงกล่าวต่อ “หัวหน้าของเผ่าพันธุ์ ต่าง ๆ ในยุคก่อนล้วนถูกพวกฉันปิดชีพอย่างง่ายดาย แต่ว่าคนที่เจอพลังของฉันแล้วยังรอดมาได้น่ะมีแค่คุณคนเดียว”
หญิงสาวเรียลิมฝีปากพลางค่อย ๆ ยิ้มขึ้นอย่างช้า ๆ “คุณรู้ไหมคะ ตอนแรกฉันนะอยากจะสำรวจร่างกายของคุณ อยากจะเอาคุณไปชำแหละดูว่าทำไมคุณวินถึงสามารถรอดจากพลังของฉันได้ แต่ว่าตอนนี้คงไม่จำเป็นแล้วละเพราะว่าฉันรู้แล้วว่าทำไม”
หญิงสาวสบัดมือทันใดนั้น ดาบน้ำแข็งก็ปรากฏขึ้นพร้อมกับพุ่งโจมตีใส่วิน “นั่นก็เพราะว่าพลังของคุณก็คือพลังแบบเดียวกับของ”
ก่อนที่เธอจะกล่าวจบมืออีกข้างก็มาปิดปากของเธอ วินมองท่าทางของหญิงสาวพลางหลบดาบน้ำแข็งไปด้วย เขาผนึกพลังเวทไว้ที่มือทั้งสองข้างแล้วกระโจนไปตรงหน้าของหญิงสาว วินใช้พลังอัดไปยังบาเรียของหญิงสาวก่อนที่เขาจะได้ยินเสียงเหมือนแก้วแตก
“สำเร็จ” เขาพูดก่อนที่จะต่อยไปยังร่างของหญิงสาว หล่อนงอตัวลงก่อนที่จะสบดออกมา “อย่าประมาทสิยายโง่”
“หุบปากไปยายเม” อีกเสียงนึงกล่าวตอบ
หญิงสาวเคลื่อนร่างไปโผล่ขึ้นข้างหลังของวิน ก่อนที่จะใช้หมัดต่อยเข้าไปตรงใบหน้าของเด็กหนุ่ม วินยกแขนขึ้นมากัน ทันใดนั้นเองเขาก็รู้สึกเจ็บที่ท้องน้อย เด็กหนุ่มมองยังความเจ็บที่เขาได้รับ มือสีดำที่มีรูปร่างเหมือนมีดขนาดเล็กของหญิงสาวนั้นได้แทงเข้าไปยังท้องของเขา
“วิชาผนึกกายาแทมยังใช้เวทธาตุเหล็กนี่มันจะเก่งกันก็ให้มีขอบเขตบ้างสิวะ”
เขาใช้มืออีกข้างจับมือของหญิงสาวไว้ ก่อนที่จะใช้มือที่เหลือผนึกเวทไฟไว้ทั้งหมด แสงสีแดงของเปลวเพิงส่งสว่าง เขาสูดหายใจเข้าก่อนที่จะต่อยเข้าไปยังร่างกายของหญิงสาว
“ยังอ่อน” สิ้นเสียงหญิงสาวก็ผนึกพลังป้องกันส่วนที่วินได้ชกไป
“คิดยังงั้นหรอ” สิ้นเสียงของวินเขาก็ใช้พลังที่วินไม่ได้ใช่มานาน พลังปราณของเขา
พุ่งผ้านไปทั่วร่างกายของเด็กหนุ่ม เขาจับมือของหญิงสาวไว้แน่นก่อนที่จะหักมือของหญิงตรงหน้า ทว่าหญิงสาวกับไม่ร้องสักแอะ เธอยิ้มขึ้นก่อนที่จะถอยร่างห่างจากวิน
“ฉันจะบอกนายให้เอาบุญนา ต่อให้นายจะทำลายหรือทำร้ายร่างนี้สักแค่ไหนพวกฉันก็ไม่รู้สึกเจ็บปวด นั่นก็เพราะว่าร่างกายนี่มันไม่ใช่ร่างกายของพวกฉันยังไงละ”
สิ้นคำกล่าวของหญิงทั้งสอง วินก็ยิ้มออกมา “พวกเธอจะบอกว่า ร่างกายนี้พวกเธอเป็นคนแย่งชิงมายังงั้นหรอ”
“ห้าๆๆๆๆ แย่งมาหรอไม่ใช่หรอก ร่างนี้ถูกลูกน้องของฉันฆ่า แล้วหลังจากนั้นฉันถึงเอมาใช้ยังไงล่ะ ฉันจะบอกอะไรให้นะ สำหรับพวกฉันพวกคนในโลกนี้จะตายอีกสักกี่คนพวกฉันก็ไม่เห็นพวกมันอยู่ในสายตาหรอก”
“พวกเธอเห็นชีวิตของพวกเขาเป็นอะไร พวกเขาก็มีทั้งเลือดเนื้อความรู้สึกความเจ็บปวดเหมือนกัน มีรูปร่างหน้าตาคล้ายกับพวกเราไม่ใช่หรือไง”
สิ้นคำกล่าว หญิงต่างโลกก็หัวเราะออกมา “อะไรกัน มีเลือดมีเนื้อมีรูปร่างหน้าตาร่างกายเหมือนกับพวกฉันยังงั้นหรอ ห้าๆๆๆ อยาสำคัญตัวผิดขนาดนั้น สำหรับพวกเราน่ะพวกคนทึค่อยู่ในโลกใบนี้ก็คือเครื่องมือ ทรัพยากรในโลกนี้ก็เหมือนกับสมบัติที่รอให้พวกเราไปใช้”
“บัดซบ” สิ้นคำกล่าวของวิน ร่างกายของชายหนุ่มก็หายไปจากจุดเดิม เขาโผล่ขึ้นข้างหลังของหญิงสาวก่อนที่จะใช้พลังเวทผสมกับพลังปราณอัดใส่ร่างของหญิงสาว
ร่างของหญิงสาวปิวไปราวกับว่าว ก่อนที่ร่างของหล่อนจะไปชนกับบาเรียของชายหนุ่มปริศนา
วินผนึกพลังอีกครั้งก่อนที่จะพุ่งตัวตามไปติด ร่างกายของวินค่อย ๆ แปลเปลี่ยนไปอีกครั้ง สายตาสีแดงเส้นผมสีดำ เปลวไฟทมินค่อย ๆ ปรากฏขึ้นอย่างช้า หลังจากนั้นวินก็ชกหมัดที่เต็มไปด้วยเปลวไฟทมิน บาเรียและร่างกายของหญิงสาวค่อย ๆ ถูกเปลวไฟทมินเผาอย่างช้า ๆ
“นี่คือโทษทันที่พวกเธอกล้าสังหารผู้บริศุต”
เขากำหมัดแล้วชกเข้าไปอีกครั้ง “แล้วนี่เป็นโทษฐานที่เธอไปรังแกพวกชาวบ้านกับพวกเด็ก ๆ “
วินหยุดมืออีกครั้ง ร่างกายที่ค่อย ๆ ถูกไฟแห่งความมืดเผาผลาญทำให้วินเริ่มสงบสติอารมณ์ ร่างกายของเด็กหนุ่มค่อย ๆ กลับคืนสู่สภาพเดิม
เด็กหนุ่มเตรียมตัวที่จะหลับตาเพื่อภาวนาให้กับศัตรูตรงหน้า ทว่าเสียงของชายหนุ่มก็ทำให้เขาต้องหันขวับไปมอง
“ไม่ต้องเสียเวลาภาวนาให้กับพวกยายนั่นหรอก ยังไงพวกมันก็ไม่ตายเพราะว่านายไม่ได้โจมตีใส่วิญญาณยังไงล่ะ ท่าฉันคิดไม่ผิดพวกนั้นคงกลับไปยังร่างต้นแล้วล่ะ”
วินจับจ้องไปยังร่างของชายตรงหน้า “ทั้ง ๆที่รู้นายกับไม่คิดที่จะลงมือยังงั้นหรือ”
เขายักไหล่อย่างไม่ยี่หระ “ฉันให้นายเป็นคนจัดการพวกชั้นต่ำ แต่ว่านายก็จัดการไม่ได้”
วินกัดฟันพลางมองสำรวจท่าทางที่ไม่ยี่หระของชายหนุ่มในตาแดง การที่เขาเห็นผู้หญิงตรงหน้าแล้วไม่คิดที่จะทำอะไรแสดงว่าชายตรงหน้าน่าจะมีพลังมหาสารเป็นแน่ หรือไม่ก็พวกเขาไม่ได้อยู่ในสายตา
“หยุดคิดเรื่องไร้สาระแล้วเดินมาตรงนี้” เขาพูดพลางเหลือบเห็นร่างของฉางที่อยู่บนพื้น ชายหนุ่มตวัดมือเพียงพริพตาร่างกายของฉางก็ถูกเปลวไฟสีดำเผาผลาญ
“ถ้าจะใช้เพิงทมินต้องใช้ให้ได้แบบนี้ ไม่ใช่ใช้เวลาเรียกแบบนั้น การที่จะใช้เวทนั้นต้องใช้ให้เหมือนกับการหายใจ ฉันดูท่าทางของนาย ทุกครั้งก่อนที่นายจะใช้เวทนายยังต้องผนึกพลังลงส่วนต่าง ๆ ของร่างกาย แล้วถ้าใช้พลังปราณกับเวทก็จะต้องเปลี่ยนพลังในร่างกายอีกครั้ง การผสารพลังมันก็ดีแต่ว่ามันเสียเวลาเยอะเกินไป ท่าเป็นแบบนี้นายตายแน่”
สิ้นคำกล่าวร่างของชายตรงหน้าก็ปรากฏขึ้นมาตรงหน้าพร้อมกับจิตสังหารที่ปะทะร่างกายของเด็กหนุ่ม ก่อนที่วินจะได้ตอบโต้ร่างของเขาก็หายไป ชายหนุ่มมองอีกทีก็พบว่าตอนนี้ชายหนุ่มผมดำได้นั่งลงยังเก้าอี้ของตนอีกครั้ง
วินเบิกตามองชายตรงหน้า เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าชายคนนี้จะรู้จักพลังเวทและลมปราณ” นี่แกเป็นใครกันแน่”
ชายหนุ่มยิ้มขึ้นก่อนที่จะค่อย ๆ เอ่ยอย่างช้า ๆ “ชื่อของฉันก็คือ……”
เจอกันตอนต่อไปครับ