หมวดเนื้อหา:
เวลาได้ผ่านไปจนบาดแผลของทั้งสองหายสนิท เด็กหนุ่มกับดารุกะจึงได้ก้าวเท้าออกจากต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ “เจ้ารู้หรือเปล่าว่าทำไมต้นไม้แห่งนี้จึงถูกเรียกว่าต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์”
“ไม่รู้หรอก แต่ว่าถ้าจะให้ฉันสันนิษฐานและก็คงเป็นเพราะว่ามันสามารถรักษาบาดแผลให้กับทั้งสัตว์อสูรแล้วก็ผู้เล่นใช่หรือเปล่า”
ดารุกะตลกหัวเป็นเชิงรับมันสายหาใบมาอย่างถูกใจกับคำตอบก่อนที่จะหันหน้ามากล่าว “มันก็เป็นส่วนนึงแต่ว่าความจริงแล้วมันมีตำนานที่ได้กล่าวไว้ว่าเดิมทีแล้วเทพแห่งพฤกษาได้มาสถิตยังป่าแห่งนี้ สัตว์อสูรทั้งหลายต่างมาบูชา”
วันหยุดราวกับว่าจะรอให้ผู้ที่เดินตามหลังถาม ทว่ามันกลับไม่พบปฏิกิริยาทำให้มันกล่าวต่อ “แต่ทว่าเพียงไม่นานสัตว์อสูรต่างๆกับแย่งชิงกันเพื่อจะได้เป็นเจ้าของของต้นไม้แห่งนี้ ทำให้เทพพฤกษาไม่พอใจท่านจึงจำกัดบริเวณการให้พลัง เจ้าคงไม่ได้สังเกตว่าทำไมข้าถึงจะสามารถเข้าไปได้ บ้านกลับหัวหน้าเข้าไปพร้อมเจ้าหากไม่มีผู้เล่นเข้าไปในป่าแห่งนี้ด้วยสัตว์อสูรธรรมดาก็จะไม่สามารถเข้าไปได้”
“อย่างนี้นี่เองจะเข้าใจละ แต่ว่าจะไม่เห็นจะสนใจเลยจะเป็นที่ปรึกษาหรือจะเป็นสัตว์อสูรหรือจะเป็นฝูงหมาป่าของนายก็ตาม สิ่งที่ฉันสนใจจริงๆก็คือการโดนกับนายนั่นแหละ”
พวกเขาหยุดลงที่ทุ่งหญ้ากว้างสุดลูกหูลูกตา เด็กหนุ่มตั้งค่าตัวต่อสู้พร้อมกับดารุกะ “เริ่มกันเลยไหม”
“ย่อมได้ มาได้เลยเจ้าหนู”
มีคนเคยกล่าวไว้ว่าผู้ที่ชอบการตอบอสู้ย้อมคลั่งไคล้การต่อสู้ มันก็คงเหมือนกับ 1 สัตว์และ 1 มนุษย์ เขาจะพูดให้ถูกมนุษย์ก็เปรียบดังสัตว์ชนิดหนึ่ง
ไบรท์พุ่งร่างเข้าไปหาดารุกะราวกับสายฟ้า พร้อมกับตวัดดาบ ทำให้เปลวเพลิงวาดผ่านท้องฟ้าเข้าใส่ หมาป่าจ่าฝูง ทว่าดารุกะกลับพิกร่างหลบการโจมตีอย่างง่ายๆ หลังจากนั้นมันจึงฟาดหางใส่เด็กหนุ่ม
“รับไป fire and water balls” บอลไฟกับบอลน้ำโผล่ขึ้นมาบนมือของเด็กหนุ่มก่อนที่จะปะทะร่างของหมาตรงหน้า ในขนาดเดียวกันไบรท์ก็กระเด็นออกไปตามแรงโจมตีของดารุกะ
ดารุกะเบี่ยงร่างหลบ ก่อนที่จะคำรามใส่เด็กหนุ่ม มันทะยานร่างแล้วกัดแข็นของเด็กหนุ่มอย่างเต็มแรง
ไบรท์อดกั้นความเจ็บปวดเขากำดาบในมือแน่นก่อนที่จะฟาดเข้าใส่ร่างกายของหมาป่า ทว่าดารุกะกับหลบได้อีกครั้ง แต่มันกลับต้องฉงนgเมื่อมันพบว่าเด็กหนุ่มต้องหน้ามีร้อยยิ้มอย่างถูกใจ
ไอน้ำบดบังทัศนวิสัยของดารุกะก่อนที่มันจะเคลื่อนร่าง มั้นก็โดนดาบในมือของไบรท์แทนเข้าไป “ใช้ได้นี่นาเจ้ามนุษย์ แต่ว่าเจ้าก็น่าจะรู้ดีนี่ว่าด้วยระดับที่ห่างกันเกินไป เจ้าจะไม่สามารถทำอะไรข้าได้”
“เรื่องนั้นฉันรู้ดีอยู่แล้ว แต่ว่าถ้าฉันไม่ได้ทำให้แกบาดเจ็บฉันก็เสียฟอร์มน่ะสิ”
“ห้าอย่างนี้นี่เอง ข้าชักชอบเจ้าแล้วสิ ถ้ายังงั้นเจ้ามาเป็นลูกน้องของข้าไหม”
ไบรท์สายหน้าปฏิเสธ “ไม่เอา ฉันไม่อยากเป็นลูกน้องนาย แต่ว่าอย่างที่พูดไปถ้าฉันชนะนาย พวกเรามมาเป็นเพื่อนกัน”
- เข้าสู่ระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็น