บทที่ 65 ปะทะหมาป่า ตอนที่ 2

เสียงหมาป่าหอนพร้อมกับพยายามจะปีนขึ้นต้นไม้ ทำให้เขาไม่ต้องคิดก็ทราบได้ทันทีว่าพวกมันไม่พอใจเขาอย่างยิ่งยวด ไบรท์เริ่มร่ายเวทย์ไฟอีกครั้งหากเขาฆ่าไม่ผิดถ้าเขาปักหลักอยู่ตรงนี้เขาคงไม่มีทางพลาดพลั้ง เป็นแน่
“ตายซะบอลไฟบอลน้ำแข็ง” แสงจากพลังเวทพร้อมกับลูกไฟและน้ำแข็งพุ่งใส่ มอนสเตอร์ที่อยู่ด้านล่าง แต่ว่าเด็กหนุ่มก็ต้องตกตะลึงอีกครั้งเมื่อพวกหมาป่ามันสามารถหลบการโจมตีของเขาได้อย่างง่ายดาย
“มันใช่หมาจริงๆหรอวะ ทำไมมันหลบได้”
หมาป่าเริ่มหลีกทางให้จ่าฝูงของพวกมัน หมาป่าสีดำขนาดใหญ่เดินย่างสามขุมเข้ามาใกล้ๆต้นไม้ที่เขาปักหลักอยู่ มันอ้าปากกว้างพร้อมกับลำแสงสีแดง ถ้าเด็กมันขาดไม่ผิดมันคงเป็นบอลไฟ แล้วถ้าหากเขายังอยู่ตรงนี้ต่อไปเขาก็คงต้องร่วงนะตายเป็นแน่
เด็กหนุ่มใช้มือจับกิ่งไม้และดีดตัวออกอย่างรวดเร็วพร้อมกับเปลวไฟที่พุ่งผ่านหน้า ต้นไม้ที่โดนบอลไฟหักโค่นพร้อมกับร่างกายของไบรท์ที่ลอยละลิ่วปลิวละล่อง เขาก็เดินทางจากจุดเกิดเหตุต้นไม้ที่ดอนเวทมนตร์ค่อยๆไปอย่างช้าๆ
ไบรท์กลืนน้ำลายอย่างเสียวสันหลัง เขาค่อยๆดีดล่างขึ้นไปตัดกิ่งไม้ที่อยู่ด้านข้างพร้อมกับพยายามปีนขึ้นต้นไม้โดยที่ไม่เหลียวหลัง เด็กหนุ่มรู้ได้ทันทีว่าหากเขามองลงไปด้านล่างเขาคงจะกลายเป็นเหยื่ออันโอชะของหมาเบื้องล่างเป็นแน่
“จะไปไหนก็อย่าคิดนะว่าเจ้าจะหนีข้าไปได้”
เสียงที่เขาได้ยินทำให้เด็กหนุ่มชะงัก ‘หมาพูดได้ สมแล้วแหละที่เป็นเกมส์ออนไลน์สุดยอดจริงๆ แต่ว่าจะดีไซน์ระบบยังไงก็ให้มันอยู่ในขอบเขตและเหตุผลบ้างสิเว้ย ไม่ใช่อยากจะดีไซน์อะไรก็ดีไซน์มั่วจริงๆเลย’
“แน่จริงมาสู้กันอย่างลูกผู้ชายสิเจ้าหนูยานนี้ไปไหนมาไหน”
“มีแต่พูดกับฉันได้อย่างงั้นหรอ” เขาหันไปมองแต่ก็พบว่าปากของหมาตรงหน้าไม่ได้ขยับเด็กหนุ่มเลิกคิ้วอย่างสมุนก่อนที่เขาจะพบว่าหมาป่าเริ่มอ้าปากอีกครั้ง ‘จงรับไปซะ มืดไฟระดับกลางที่สืบทอดมาจากเผาของข้า เปลวเพลิงสังหาร”
เด็กหนุ่มเบี่ยงตัวหลบก่อนที่จะตะโกนสวนกลับไป “อะไรของแกวะหัดฟังคนที่กำลังจะพูดด้วยบ้างสิ บ้านแกเวลาทักทายคนอื่นให้โจมตีใส่หรือไงบอกชื่อมาก่อน
“พูดจาได้โอหังดีนี่เจ้ามนุษย์ ซ่อมได้หากต้องการทราบนามของข้าคือราชาแห่งหมาป่าทั้งมวนนามของข้าคือดารูกะ” แล้วจะเอาเหล้าในนามว่าอะไร”
“น้ำผึ้งหรอน้ำแปลว่าอะไรวะ”
ดารุกะเรียงคออยู่สักแป๊บจึงกล่าวโดยที่ปากของมันไม่ได้ขยับ “น้ำก็หมายถึงชื่อยังไงเล่าเจ้ามนุษย์ชั้นต่ำ ภาษาแค่นี้ก็ยังไม่รู้อย่างงั้นหรอ”
คำกล่าวของมัน ทำให้เด็กหนุ่มเลิกคิ้ว ‘เป็นแค่หมาแท้ๆพูดได้กวนส้นตีนมาก แบบนี้มันต้องกลับมาทำหมาย่างไส้เข็ดไม่สิทอดก็ได้’
“บังอาจเจ้ามือถือต่ำแกก็พูดดูถูกข้าขนาดนี้ได้ยังไง แกต่างหากที่ต้องมาเป็นอาหารให้กับข้าเจ้ามนุษย์”
‘ทำไมกัน ทำไมมันถึงได้ยินสิ่งที่เราคิดในใจ’
“สมกับเป็นมนุษย์อย่างแต่เรื่องแค่นี้ก็ยังไม่รู้อีกหรอ เขาจะบอกแกให้เอาวุ้นเส้นกับนั่นก็เป็นเพราะว่าทักษะในการสื่อสารกับธรรมชาติของเส้าถึงระดับ 10 แล้วยังไงล่ะ หลังจากนี้เจ้าจะได้ยินความคิดของสัตว์ที่เจ้าต้องการไม่สิอาจจะพูดไม่ถูก ต้องเป็นความยินยอมทั้งสองฝ่ายต่างหาก’
สิ้นคำดารุกะจึงกระโจนเข้าใส่ไบรท์ แต่ว่าเด็กหนุ่มก็สามารถเบี่ยงตัวออกจากการโจมตี กรงเล็บผ่านตัวเขาไป
“ขอบใจที่บอกก็แล้วกันนะ แต่ว่ายังไงฉันก็ไม่ขอบคุณแกหรอก มันก็เพราะว่าต่อให้ฉันขอบคุณแกก็ต้องตายไปอยู่ดี”